III Media Maratón de Xixón

Cun adestramento o luns de 6 km e outro o xoves de 15, sorpresivamente marchei facer a III Media Maratón de Xixón o sábado. No total semanal foron 42 km.

Pois efectivamente, despois dunha chamada telefónica para desexarlle sorte a Raúl na media de Xixón, sorpréndeme ao dicir que vai so. Que ninguén o acompaña, nin tan sequera Chema que fixera a inscrición. Tras contarllo á xefa da casa, recibín a orde, que cumprín con moito gusto, de acompañar a Raúl ata Xixón, non fora ser que fixera algunha loucura.

Da viaxe mellor non contar moito, fica no segredo do sumario. Xa sabedes como é Raúl, pura improvisación…

Despois de recoller os dorsais e pasearnos pola feira do corredor, desprazámonos ata o centro para xantar nun italiano. Aproveitamos a ocasión para encher o coche de sidra e outros produtos tipicamente asturianos. Rexeitou a miña idea de xantar unha estupenda fabada.

Fixemos a sobremesa no estadio de Las Mestas, nas bancadas, tomando o sol. Como non había posibilidade de chegar tarde, fixemos o quecemento dun xeito moi rigoroso o profesional. Momento no que lle digo á miña parella que dáme unha preguiza tremenda poñerme a participar nunha proba ás seis tarde dun espléndido sábado, que aínda non teño a cabeza para esa distancia.

Colocámonos no caixón de saída de 1.45´ xa que este era o tempo que tiña previsto facer Raúl. Tiven que soportar as súas queixas pois quería que me fora para máis diante. Despois do minuto de silencio polas vítimas de Boston, iniciamos outra media máis.

Creo que nunca saíra tan atrás nunha media. Despois dos primeiros trescentos metros acompañando ao Mariscal, iniciei a miña andaina con obxectivo ben claro: ir de menos a máis e sen agotar nunca as reservas. Desde a Behobia de novembro non voltara ao asfalto na distancia e os adestramentos realizados en abril son de iniciación de temporada tras varios meses lesionado.

Fago o primeiro quilómetro en case seis minutos (debe ser o meu quilómetro en competición máis lento). No quilómetro un, collo ao globo de 1.45', no dous e medio ao de 1.40' e no cinco ao de 1.35'.  Vou contento coa progresión.Vou comodamente adiantando xente por onde podo (mediana, beirarrúa…) Imos protexidos do forte vento do Cantábrico e baixo un sol de importancia. Ao chegar á praia de san Lourenzo collo ao grupo de 1.30. O nordés sopra cunha forza do carallo. Sen présa pero sen pausa continúo adiantando corredores. Creo que paso o quilómetro 10 en 42.30´´. Sorpréndome pola miña exactitude xa que era ise tempo o que quería facer. Tocaba agora comprobar se había forzas para manter o ritmo ata meta.

Ao seren unha proba netamente urbana, había moitísimo público e como ademais é absolutamente plana, fai que sexa unha carreira moi fermosa e recomendable.

Continúo pasando corredores pero cada vez son menos. Fago o macarra todo o que quero: saúdo ao público, toco as palmas con canto cativo hai…

A partir do 17 pasaranme catro corredores. Penso, só catro, que ben!. A meta é no estadio de Las Mestas. Non teño forzas para aumentar o ritmo pero si para defender a posición e pasar aínda a máis corredores. Fermosa meta.

Venceu Chema Martínez con 1.06.06´´.

Fago 1.29.36´´ de tempo neto, regreso a tempos do 2004 na Vig-Bay, já, já... Entro de 380 sobre os 1.800 chegados e de 19 na categoría.

Recollo a bolsa do corredor de Chema e facendo os alongamentos agardo por Raúl. Non conseguiu a marca desexada.

Tras a ducha e as chamadas telefónicas ás familias iniciamos o regreso cunha parada técnica en Mondoñedo para cear. O xefe deixome tomar dúas cañas.

Fermosa experiencia de regreso á media, moito antes do previsto.