IV Media Maratón "Os 21 do Camiño"

Debo estar un pouco tolo. Se o estado de forma non é o axeitado para que me inscribir nunha media dura? Non me chegaría coa dureza da media O Grove-Sanxenxo?  Para que me inscribiría na media maratón máis dura á que nunca me teño enfrontado? Diagnostico tolemia absoluta.

Toda a xente falaba marabillas da media “Os 21 do Camiño”, entre Palas e Melide polo camiño de Santiago e tras comprobar que o tempo non sería malo (nubes, sol e 18-17 graos con algo de nordés) inscribirme para constatar que, efectivamente, é unha proba preciosa. Pero… preciosa se se toma con calma, non é para facer marca nin para sufrir (non estou para iso).

Fixen a viaxe ata Melide con Segis (grazas meu por unha viaxe tan agradábel). Tiramos fotos cos do Cas en Palas. 

No escaso quecemento comprobo que non teño pulmóns para as costas polo certifico que será mellor ser prudente e tirar con calma. Mirade con é o perfil:

A saída cólleme charlando con Jorge Rodríguez polo que inicio a proba case sen decatarme. Saída e xa iniciamos unha subida que practicamente dura tres quilómetros. Non entra aire nos pulmóns. A respiración é moi esaxerada. Noto axiña que unha zapatilla está atada, e ben atada, moi frouxa polo que notareime inseguro en toda a proba. Collo a dúas rapazas (as dúas deixaranme definitivamente na grande subida do km 11 para quitarme entre 1 minuto e minuto e medio na meta) Parece que as posicións xa están moi estabilizadas aínda que neste primeiro tramo en baixada son adiantado por varios corredores.

Tras eses primeiros quilómetros entramos, por fin no camiño de Santiago en dirección, de novo, a Palas. Tras cruzar a vila e uns metros por unha estrada, iniciamos o tramo máis fermoso do camiño. Son uns quilómetros dunha grande fermosura. 

Imos ao carón dun regato por un sendeiro no medio dunha espectacular fraga. Para correr non é precisamente o lugar máis idóneo pois o sendeiro é estreito e con curvas pechadas polo que non é doado deixar de molestar aos corredores que van ao meu carón.

Son uns quilómetros en baixada suave pero con algún tramo en forte pendente nos que unha deda comeza a sufrir, coma sempre que hai baixadas. Nas baixadas non freo senón que forzo.

Atoparémonos dous grupos de gaiteiros na proba así coma bastante xente animado nos cruces e nas pequenas aldeas que atravesamos. É unha delicia correr así, con tan animación. Grazas. Fago case todo o camiño cun grupo de seis persoas que nos imos adiantando. Fago o primeiro dez mil en 42.30´´.

Subindo, subindo

No km 11, na posición 75, iníciase a famosa e temida costa na que este ano fixeron unha cronoescalada. Inícioa paseniño, con calma, mesmo case camiñando pero constante polo que adianto algunha posición. Aínda que soe case a arrogancia, tanto medo lle tiña que ata se me fixo curta e suave.  Ao coroar, na posición 73, hai un avituallamento con auga e vasiño de isotónica. Párome para coller o vaso e xa bebo correndo. É o intre no que un colega de "Corredores Acea de Amá”, Carlos, fálame e imos tirar xuntos outros cinco quilómetros máis. El toma un xel pero eu agardarei ata ver o seguinte punto con auga. Cando o vexo, tómoo e volve sentar mal (coma en Porto 2014). Non podo case respirar. É un minuto moi incómodo, case angurioso.

Cruzando pontes

Tras un grolo de auga, xa no 18, Óscar e outro colega vanme collendo metros, pois eu u comezo notar a falta de forza. Trato de gardar algo para o derradeiro quilómetro pois sei que pica para arriba. Neses últimos metros, adianto a outro colega, a quen animo. Xa en Melide fago o marcarra todo o que podo na liña de meta chocando a man con canto cativo vin.

Resultados: 1.32.20´´ e de 69 na xeral sobre un total de 507 chegados á meta e de 4º na categoría a un ritmo de 4.23´´.

Tras cruzar a meta e recoller outra bolsa con agasallos, tomar unha caña, unha isotónica e algo para comer fun ata os fisios pois na segunda metade da proba notei molestias no isquio dereito e, cachis, de novo e como había ano, no pube (haberá con pedir cita en alfafisio). Regreso moi agradábel con Segis.

Unha proba tan fermosa coma dura e cunha excelente organización. Parabéns.

As fotos procenden dos álbums colgados en Correr en Galicia.

10 K Carballo: Todos con Vanessa

Hoxe non toca crónica. Participei nos 10 km de Carballo pero non hai crónica nin do mes nin da proba. Por que? Porque hoxe toca escribir sobre Vanessa.

O cartel da proba leva a súa foto. O club participou co equipo “Todos con Vanessa” e no que todos e todas levamos unha pulseira con ese texto.  

Amosando as pulseiras

Nos dorsais ía o texto  “¡¡¡Ánimo Vane!!!" E logo?

Foi hai xusto un ano, nesta mesma proba, cando coñecín a Vanessa. Adiantáraa no km7. Ía mal pois facía moita calor para ela. Foi a única proba na que entrei na meta diante dela. E desde entón…

-quilómetros de adestramentos compartidos nas pista do INEF (ben lembro aquelas verbas entre serie e serie, mentres o seu corpo non deixaba de moverse, “e que facemos entre serie e serie?”, joder Vane, nada, nada, recuperar),

-as súas bágoas de emoción (case nos fai chorar a todos) na cea anual do club despois das palabras de Presi sobre a súa calidade humana,

-a súa emocionante ledicia ao gañar na súa primeira media maratón (Volta á Ría de Ferrol, foi a primeira vez na que a levantei ao darlle unha aperta),

-a viaxe compartida á media maratón de Viana de Castelo, digo viaxe porque do xantar non compartiu nada.

Hoxe toca escribir de Vanessa. Dunha muller que case non ten pasado xa que é todo futuro, todo por vivir. Cantas risas non botaremos con ela? canto cariño non recibirá? cantas amizades non lle restan por coñecer? E do seu corazón que agardamos? O mesmo, risas, cariño, amizade pero nunha cantidade maior pois é todo xenerosidade.

Vanessa entrando na meta

Foto de JM Ferreiro

Forza Vane.

V Carreira pola Ría do Burgo: bailando con Toni

Rematei abril con 250 kms. A primeira semana de xuño sen queixa pola cantidade de quilómetros acumulada (77) e con dúas sesións no ximnasio (bici e pesas). Só houbo un amago de series (10x500 entre 2.05´´ e 1.46´´) Despois de facer o venres 18,5 km e o sábado outros 12 (como me maltrata dona Pilar), o domingo participei na  V Carreira pola Ría do Burgo.

Sen comprender a redución da quilometraxe da proba (de 14 a 10,6 –estaba anunciada de 10) e coa sensación de pernas cansas e xemelgo esquerdo frouxo, fun a ata o Burgo. Non sei se é boa idea participar en carreiras por onde a cotiá se adestra. Teño o percorrido bastante aburrido.

Respresentación do Cas no quecemento. Grazas Carlos

Quecemento co club, especialmente con Toni. Saída algo alegre de máis pois o primeiro km foi a 3.37´´. Dígolle á miña parella (que ben bailo con el) que vou baixar o ritmo e aceptoume a proposta gustosamente. Seguintes quilómetros  entre 3.53´´ e 3.58´´.

Tras baixar o ritmo somos adiantados por uns cinco corredores (que ben vas Alvaro!!!)

Poñémonos guapos para as fotos que nos tira Inés.

Ao rematar a primeira volta constatamos que o circuíto é máis longo do anunciado pero tamén imos adiantando algún corredor así como constatando o dano que está producindo a calor e a humidade nos colegas (a Toni e a min, ná de ná) Sorprendentemente, e a pesares do sol e da calor, non hai avituallamento intermedio.

Na segunda volta continuamos traballando (ou bailando xuntos) pero ao dar a volta preto da Pasaxe dígolle á miña parella que se quere bailar só que apure algo máis.  Mais Toni tivo o detalle de agardar por min e mesmo baixar o ritmo a 4.03´´ e 4.04´´.

Os últimos catrocentos metros facemos un progresivo estupendo para entrar da man da meta.

Foi toda unha honra que bailas comigo, Toni, e perdón por entrar diante de ti.

Resultados: de 36 e 37 (sobre un total de 503 chegado á meta) a 3.55´´/km, facendo eu 5º na categoría.

Fotos de RunningPlus (grazas Carlos e Inés), de Running Oleiros, Oscar Duro e de Adrime87. Grazas.