XXII Marcha Cicloturista a Ferrolterra: de todo un pouco

Tras un problemiña en Málaga, a mediados de abril collín de novo a bici. Tamén continuei mirando que diaños lle pasa á parte inferior da perna esquerda. O novo diagnóstico é “inflamación do músculo plantar”. Novo tratamento e lenta melloría. Comezo de novo a trotar. En xuño corrín 100 kms e en xullo 146.

A ilusión coa bici era poder chegar á nova edición do Gran Fondo Ézaro. Por falta de quilómetros decido inscribirme na de 82 km. O día anterior recollo dorsal e, xa en Muros, comprobo que teño mal unha cuberta. Non hai solución. Cabreado marcha para casa.

A solución para curar o cabreo foi inscribirme na XXII Marcha Cicloturista Ferrolterra.

Quedo con Barca no aparcamento da Malata para recoller os dorsais. Ela vén de facer o día anterior a cronoescalada ao Xalo. 1ª muller. Esta rapaza ten máis pódiums ca eu canas.

Na saída. Barca lucindo o sue novo maillot do Monte Xalo

Comentamos, os dous somos bastante inexpertos, que trataremos de gardar forzas ata Cedeira para no km 39 tirar o que se poida. Debo dicir que a probar era a ritmo controlado (media de 25 km/hora, jaja) e só na subida á Garita de Herbeira (600 metros de altitude) o ritmo era libre e ademais había premios para os primeiros en facer cume.

Vamos rodando en pelotón, moi pendentes dos frenazos e dos conseguintes lategazos. O percorrido é un permanente quebra-pernas.  Na primeira media hora ponse a chover con gañas durante uns quince minutos. Nun cambio de prato, a Barca sáeselle a cadea. Paramos. Mentres a amaña pásanos todo o pelotón e o grupo de vehículos acompañantes. Para chegar os compañeiros rodamos con alegría e case parecemos que estamos nunha gran volta, rodando detrás dos automóbiles e adiantando un a a un. 

Tras pasar Valdoviño, a miña bici, a “xeitosiña” fai os seus primeiros dez mil quilómetros en vinteseis meses. Estase portanto.

Ao chegar a Cedeira imos gañando posicións no pelotón coa intención de achegarnos á cabeceira. Dígolle á compañeira que hora de tomar o primeiro xel. Deixo a Barca no escomenzo do porto no grupo dianteiro. Eu poño una marcha cómoda (quero dicir que pasoume medio pelotón no primeiro quilómetro) No quilómetro tres adianto, por fin, ao primeiro compañeiro. Son adiantado por un rapaz que debe sobre-pasar os cen quilos. Non me deprimo. No km 5 da subida ese rapaz que vai tirando dunha grupeta de catro (eu son o último) cae contra o monte. Os dous que van detrás del continúan a marcha. Eu quedo para axudarlle a incorporarse e poñer ben a cadea. Cando se lle achega un coñecido (uns minutos despois) retomo a marcha.

Debo ir na posición natural pois case non hai cambios de posición no resto da subida. Preciosa, por certo, cunhas curvas… mi madriña e cun arreón final, entre cabalos, vacas, sendeiristas e aeroxeneradores que fan una subida espectacular. Cincuenta minutos de subida.

O primeiro quilómetro de baixada é rapidísimo, tanto que levo un susto nunha curva. Hai néboa. Baixo seguindo a varios compañeiros e somos adiantados por outros varios.

Chegada a Cariño. Avituallamento. Un plátano, dous pasteis e repoño o bidón. Tiramos esta foto.

De novo na ruta, outra subida por una boa estrada e con pouca pendente. Son quilómetros rápidos a pesares do vento e da pendente (10 kms ao 3%). Rematando a subida, Barca báixeseme uns metros  e xa non teño forma de collela. Ela fai un grupo e eu outro máis atrás. Chegamos a Cerdido.

Nun cruce, con dous persoas da organización, tiramos recto. De quen será o despiste? O pelotón fórase por outra estrada. No avituallamento líquido de Moeche vemos que ven o pelotón e reincorporámonos.

Son quilómetros de rodaxe conxunta a un bo ritmo, polo menos para min. Vou facendo unha media máis alta da esperada. Barca e eu entramos en territorio descoñecido, por riba dos cen quilómetros.

Non km 111, nunha curva moi pechada, tropezo co de diante e voume ao chan. Comprobo que o casco está para algo. Cadea saída, raspazo no cóbado (sangra) e golpe no xeonllo. Barca vai diante. Non se entera. Pásanme todos, ata o coche-vasoira. Doume un calentón de carallo para tratar de chegar onde o grupo. Outro compañeiro ven por detrás e dígolle de tirar xuntos. Pásannos as ambulancias. Nunha rotonda, con moto da organización e garda civil, non nos indican a saída, pasámonos e temos que facela toda de novo.

Iniciamos a subida á Bailadora, a última da xornada. Imos recollendo aos últimos do pelotón. O isquio dereito quere darme algún tirón. Non lle deixo porque ben podo subir cunha perna soa. Adiantamos aos vehículos da organización, incluídas as tres ambulancias. Ensino o cóbado sangrando. “Ostiá”, di o copiloto dunha ambulancia. Baixada perigosa e o derradeiro cruce mal indicado. Varios ciclistas teñen que parar por pasalo. Meta.

Charla con Barca. Visita á ambulancia. Limpeza do sangue e dous apósitos. Xa non quedo nin para ducharme nin para o xantar como estaba previsto.

Son novato nisto do cicloturismo. Teño moito que aprender. Gocei moito.

121.32 km, 4.45.14´´, gañancia en altura 2.187 metros, velocidade media en movemento 26.7 km/h.