Quen dixo medo? Coruña-10

Tras a Vig-Bay esta semana foi de recuperación. Sesión, imprevista, de masaxe relaxante. Intento de rodar o martes (só 8 km), intentos de series o xoves (das catorce de 500 previstas so fixen sete). Houbo dúas sesión de ximnasio e trote o venres con Pili. En total saíron 42 quilómetros, incluíndo a participación no dez mil da Coruña que se fixo en paralelo á Maratón Atlántica.

A salientar que esta semana, Iago e Borja invitáronnos a xantar a Pili e a min a cambio de aguantarlles todo o seu rollo da primeira maratón, a de París. Canta ilusión vimos nos seus ollos. Aínda tiñan o sorriso na cara. Que grandes. Benvidos, maratonianos.

Dous homes felices: dous maratonianos

Nos días previos falara con Julio de facela xuntos tratando de acadar o 39´. Chego a tempo para a foto co club e charlar cos que van participar na maratón. Que emoción… despois de tantos anos aínda me emociono nas maratóns. Bea super-ilusionada. Jesús super-responsable como lebre. Que club: tres das lebres son do CAS.

25 chegados á meta na maratón e 63 no 10.000. Un gran club

O tempo, coma a semana pasada, volveu darnos unha alegría: sería unha proba en seco. Tras un quecemento suave, coloqueime con Julio, Alberto e o seu grupo de triatletas. Vemos preto de nós a Abel Antón ao carón do “meu” Pedro. 

Julio sae moi rápido e tardo en collelo. Vou pola zona máis aberta para non molestar e/ou poder avanzar para tratar de collera o meu grupo. Aos cincocentos metros xa estou onda eles. Pero case sen decatarme voume colocando por diante, tanto que ao rematar o primeiro quilómetro comprobo as posicións e decido frearme para agardar polo grupo.

Tiramos polos Cantóns, pola Mariña, Montoto. É un pracer correr polo centro da cidade sen coches. Pode haber un lugar mellor?

Imos cara ao Paseo Marítimo, os tres ben xuntos. Temos moita xente por detrás e collemos a alguén do CAS. Imos ao ritmo esperado 3.52´´/km. Tras deixar o Castelo de san Antón, temos a primeira subida, a do Oceanográfico. Julio vai primeiro, logo Alberto e eu máis aberto. Baixamos o ritmo. Tiramos polo Paseo e eu, como sempre, tratando de facer o percorrido o máis curto posible. Cando subimos cara a Adormideiras parece que os tres nos custa moito pero na rotonda onde habitualmente facemos un xiro, nesta proba tocaba aba continuar subindo. É o intre no que Alberto se nos queda e irá perdendo tempo (en meta un minuto é medio). Pasamos o km 5 en 19.33´´, moi ben pois xa non quedan practicamente subidas. Despois de deixar de subir, recupero ben e atópome cómodo no ritmo.

Agora comezamos a cruzarnos cos que levamos diante e cos que veñen por detrás. Vexo especialmente ben  ao Edgar (baixou de 37´, moi ben crack), Toni non vai moi lonxe (38.35´´) Pero sobre todo faime moita ilusión ver ás damas do club. Inés vai diante, con dúas máis, e pegadiña a elas Karina (esta dúas donas farían 1ª e 2ª, entrando da man e Karina mellorando a súa MMP) Continúo animando a canto amigo/a vexo.

Toca xa iniciar o regreso cunha pequena subida cara á rotonda da Torre. Julio quédaseme un chisco.

Por diante levo a Juan Carlos Brandón. Cando iniciamos a baixada desde Adormideiras, cólloo e dígolle que se pegue pois vou ir con el. Por suposto, el dime que non o espere e que tire. Tirar? Forzas as xustas. Falo con el para animalo (animarme). Temos a outro corredor con nós sen dar relevo. Tiramos, tiramos, tiramos.

Dígolle que quero entrar con el na meta. Faltando cincocentos metros tratamos de subir o ritmo, a pesar do cal, somos adiantados por dous corredores.

Grazas pola foto, Félix

Entramos na meta collidos da man. Non é fantástico ir facendo amigos? Nas probas non teño competidores, teño amigos e futuros amigos.

Da man e ao fondo... Abel Antón

Resultado: 39.12 de 70 (sobre un total de1555 chegados á meta) e 3º na categoría a un ritmo de 3.55´´ Juan Carlos Brandón. E 7 segundos por diante de Abel Antón, Julio entrou a dez segundos, Alberto en minuto e medio despois.

Saudando ao  dúas veces campión do mundo de maratón na súa chegada a meta

Charlo un pouco con Brandón, Lucía e especialmente coas primeiras mulleres na meta: Inés e Karina. Saúdo ao maratoniano Iago e Pedro tíranos unha foto con Abel Antón.

Despois tocou animar un pouco aos/ás maratonianos/as. Danme, aínda, tanta envexa, que tan só me quedo unha media hora para animalos. Pasei a mañá pendente do seus resultados.

Non hai molestias. Ben

Na casa comprobo que quedei 3º na categoría. Outro premio sen foto no pódium!!!