Para rematar o ano: unha san Silvestre

E para rematar o ano… unha san Silvestre: A V Carreira Popular Fin de Ano Mugardos-Ares-Mugardos.

Como a proba non é competitiva, os membros do club participantes decidimos que tan só íamos adestrar, correr amodiño, a un ritmo de 5 minutos ao quilómetro… pero hoxe non o acadamos posto que levábamos con nós a un membro dun prestixioso e ben equipado club atlético de Lugo., quen mesmo se atrevou a chegar tarde á carreira incorporándose á mesma cando xa levábamos os primeiros mil metros Tivemos que ir animándoo e facéndolle compaña porque non podía, non podía... Fixádevos nas fotos como ao chegar á meta o primeiro que fixo foi repoñer potasio comendo un plátano.

A proba foinos divertida, aínda non tanto como a de Berlín. O noso bo humor foise contaxiando pola estrada e polas persoas que nos miraban desde as berairrúas ou dende as vivendas.

Na meta entramos collidos das mans (non tivo éxito a proposta de collernos doutro lugar).

Un bo xeito de rematar o ano.

Outra crónica en Canario do Penedo.

Lugo Monumental baixo cero

Cando aínda o termómetro sinalaba datos en negativo, catro atletas do club e a lesionada Keniata de Montrove iniciamos a viaxe a Lugo para participa na Lugo Monumental, non sen antes comprobar que algún veciño tiñas as luces prendidas cando xa era de día e podían apagarse.

No automóbil os comentarios semellan os cánticos do nenos de san Ildefonso: un grao baixooooo cero, dous graos baixoooooo cero… así ata que en Guitiriz observamos con pavor menos seis grados. Que frío, que inmenso frío.

Mais como este ano, e baixo as ordes do xeneral Sobrinoff, a organización foi perfecta, o frío semellaba ser menos: Fernando agardaba por nós na porta do seu garaxe, na súa oficina están os dorsais, O Triatleta probou o seu baño; tempo para tomar un café; despedímonos de Pili (canto frío pasou) o quecemento inicial no garaxe, logo polo sol de Lugo.

Aquí temos que abrir a sección reivindicativa, señor Presidente. Como ben se pode observar na foto hai clubs que agasallan aos seus atletas con magnífico equipamento para evitar lesións ocasionadas polo frío (obsérvese a Fernando), pero tamén hai clubs nos que os atletas son auténticos sufridores que corren sentido os cores do club porque senón o único que sentirían sería o tremendo frío de Lugo. Señor presidente, póñase as pilas. A pesar disto, estamos contentos cos novos pantalóns, mesmo algún xa os estreou en Lugo.


Posteriormente cada quen foi ao seu caixón e desexámonos sorte.

Fernando e Sobrinoff fixeron a carreira conxuntamente, por algo son amigos desde hai moitos anos; o Furacán do Miño atopouse como nunca (por algo corría na casa); o Triatleta fixo un adestramento de calidade marcándose un ritmo de 4 minutos quilómetro; o Cronista foi a testar o estado de forma e mellorou a súa marca na carreira e na distancia. Todos rematamos contentos.

Na meta estábanos agardando Pili e Elena cos nosos polares. Nós non pasamos frío… e pero elas… moito pasaron. GRAZAS.

Tras a carreira que mellor que deixarnos atender por Fernando: non fomos tan maleducados de rexeitar a súa invitación de ducharnos na súa casa, onde, dona Mercedes, insistiu en que tomáramos leite quente con mel. Deste xeito conseguirán que todos os anos participemos na carreira. MOITAS GRAZAS Fernando e Mercedes.
















Unha vez lavadiños e acicalados, dirixímonos ao encontro cos resto do club, onde? Na rúa dos viños: alí estaban Pili, Elena,Teresa, Álvaro, Raquel, Isabel e o señor presidente, quen chegou á cidade da muralla no OSEDO FORCE ONE (novo vehículo presidencial) Tras os viños… a polo cocido en Terras do Miño: magnífico restaurante no río Rato nun contorno espectacularmente fermosos. Sobremesa abundante e licores estupendos. Temos que “vender” máis e mellor Lugo.

En total houbo 1114 participantes. Os tempos foron os seguintes:

Cronista 36,37.

Triatleta 40,10.

Furacan do Miño 42,35.

Fernando Ríos e Sobrinoff 49,17.

Outras atléticas crónicas en A Carreira dun Kan, e en Khenesfera. Crónica e foto no Progeso de Lugo. RESULTADOS.

XIV Memorial Adolfo Ros: Volta á Ría

Nunha mañá fría, con pingas de auga antes da saída, participei na Media de Ferrol. Practicamente só (vin a Alberto cando chegaba á meta) posto que temos á nosa Keniata convalecente, ao Mestre en proceso de recuperación, ao Triatleta iniciando a temporada e ao resto gardando forzas para Lugo. A saída e a meta estaban en san Valetín, en Fene.

A idea da carreira era facer un adestramento longo (tres semanas sen facelo) e poder comparar o estado de forma con decembro do 2007. Hai dous anos rematara moi contento a proba porque pasara na distancia de 1.28 a 1.24 (aquel ano saíamos e chegábamos a Narón). Pero tras máis de catro mil quilómetros de rodaxe, tendo xa como mellor marca na media 1.22 (Vig-Bay de abril de 2009) agardaba poder baixar de 1.24. Xa sei que levo poucas series pero non poucos quilómetros e que non consigo enlazar máis de dúas semanas boas de adestramentos. Así que... saín gardando forzas no primeiro mil, dando dúas voltas por san Valentín (como na milla, lembras Chema?) collendo axiña o ritmo polas Pías e localizando a un grupo como referente.

Primeira sorpresa: quilómetro 5 en 17,30´´. Non pode ser. Ten que estar mal medido. Os atletas e as poucas atletas vanse estirando. Entramos en Ferrol. Quilómetro 10, constatación de que está mal medido: 37,17´´. Sáeme un tempo dun dez mil magnífico. Non pode ser. Rodo cun grupo. Ao cruzar o Xubia, comeza de verdade a proba, o rompe-pernas de subidas. Perdo o contacto con grupo. No 15 teño a certeza de que non mellorarei o crono na distancia. Algún problemiña nun xemelgo. Nin caso. Xa vou só. Desde o quilómetro 10 puidéronme adiantar uns quince atletas, só adianto a un.

Marco ritmo de supervivencia. Chegar sen sufrir moito. Unha vez en Fene trato de subir o ritmo, creo que non adiantarei a ninguén e intento que a respiración que me persegue non me adiante. Nos marcamos un último quilómetro rápido. Entro con forza na meta pero descontento polo tempo: 1.24.23´´na posición 73 de 528. Tan só nove segundos menos que hai dous anos. Como pequeno consuelo Pazmasajes di que a distancia supera en 270 metros o percorrido regulamentario, e Khene que en case 400. Iso xa sería outra cousa.

Conclusión: facer máis series, tratar de ser máis regular nos adestramentos, buscar reforzos positivos para a Maratón.

Outras crónicas en Khenesfera, A carreira dun kan ou Xavi. Créditos das fotos.

RESULTADOS Crónica na Voz de Galicia.

De la milla al maratón

Ricardo Ortega e Martín Velasco. De la milla al maratón. Entrenamiento para corredores de élite y recreativos, jóvenes y veteranos, sanos y enfermos. Alianza, 2009

Na contraportada do libro pódese ler:

"Aínda que é certo que o correr un maratón e outras distancias menores pódese facer cunha preparación intuitiva ou autodidacta, non é menos certo que se pode correr moito mellor se se segue unha preparación baseada nas directrices e os coñecementos de persoas que demostraron sobradamente a súa experiencia ao longo de moitos anos adestrando a atletas de elite, preparando a corredores recreativos, iniciando a persoas que nunca fixeron deporte, e ata deseñando plans de rehabilitación para persoas afectadas por algunha doenza cardíaca".

Que cousas me chamaron máis a atención deste novo agasallo recibido?

En primeiro lugar a cantidade táboas para calcular ritmos, tempos… En segundo lugar que os autores consideran que unha persoa que corra con certa regularidade debe planificar a maratón en… sete semanas porque, afirman, se se prepara en máis tempo aumenta o risco de lesións e tamén aumenta o estrés psicolóxico pola carreira. Tamén chamoume poderosamente a atención o ritmo das series que tenden a facelas ao ritmo de competición (Martín Fiz nos seus plans de adestramento tamén as aconsella deste xeito) cando tendo a tentar facelas por debaixo do ritmo dun dez mil aínda que prepare a distancia de Filípides.

Na san Martiño

Crónica de Sandra (gracias):

El día 15 de Noviembre se celebró en Orense la XXXIII Carreta Pedestre Popular do San Martiño a la que acudió el equipo de Atletismo de la Panadería Osedo (Antonio, José María, Raúl y Fran) y tres adosados (Alberto, Mónica que ejerció de fotógrafa y Sandra).

La carrera consistía en 10 km por el centro de la citada ciudad.

A las 08:30 estábamos todos en Montrove dispuestos a mejorar o por lo menos intentarlo, nuestras marcas personales pero contábamos con un enemigo: el tiempo.

Sobre las 10:00 llegamos, con tiempo suficiente para coger los dorsales y calentar un poquito. 10 minutos antes de comenzar la carrera, la lluvia cesa permitiendo que los participantes puedan disfrutar del recorrido.

A las 11 estábamos todos en la salida, en la cual se observa una para mujeres y otra para hombres, pero les diré que eso sólo lo indicaban los carteles porque el número de hombres triplicaba al de mujeres.

La carrera discurre sin inconvenientes siendo el 1º en llegar del Club Atletismo Panadería D´Osedo Antonio en un tiempo de 38 minutos. Dos minutos más tarde llega Alberto. 44 minutos le lleva a Chema, 48 a Fran y en 50 llega Raúl.

Siguen llegando corredores a la meta y cuando todos ellos estaban cansados de esperar llega Sandra, llevándole el recorrido 1h y 6 minutos, pero con alegría porque ha finalizado el reto establecido ese día: terminar la carrera.

Como podrán observar, después de un gran esfuerzo debe llegar el relax, por lo que nos dirigimos a las Termas a lucir nuestros cuerpitos esculturales y a darles envidia a los allí presentes cuando Raúl se acerca con una botella de Champán y 6 copas.

Con el cuerpo descansado, pero el estómago gritando que le diésemos algo de comer, nos dirigimos a Cea donde disfrutamos del siguiente menú: 2 raciones de pulpo y una de gulas y, de 2º plato Conejo, Capón y Cordero. Lógicamente hubo postre, (aunque no para todos...), café y chupitos.

Después de un día “tan duro” decidimos regresar a casa .

Fotos vía La Región.

RESULTADOS

Debut internacional: Berlín 10

Tenía que llegar y llegó: los sufridos atletas del club más laureado de Osedo pusieron por fín una pica en la capital de la locomotora europea (presi dixit). Aprovechando el viaje turístico-cultural-gastronómico que el kaiser Sobrinoff nos había preparado y que la casualidad (?) hizo que la nutria de Montrove encontrase un evento hecho a nuestra medida, nos estrenamos internacionalmente de la mejor manera posible: corriendo todos en bloque, sin cronómetro y sin más preocupaciones que pasarlo lo mejor posible, misión sobradamente cumplida .

La víspera de la carrera, cena en el castillo medieval Zitadellen Schänke, con menú nada apropiado para atletas, pero necesario para satisfacer a nuestro presidente el famoso D´Artagnan de Osedo, al que únicamente la falta material de tiempo le impidió desenfundar su sable contra la bella "bruja" cuando ésta se iba despojando de parte de sus prendas de vestir.

Después, gin-tonic en la disco de moda, el Felix, repleto de gente guapa, para regocijo de todos nosotros y en especial de... sí, de él.


Felix Berlin from Rom on Vimeo.

¿La carrera?: Risas (chubasqueiros fóra!!!), fotos, vídeos, entrevistas... hasta los hipopótamos del zoo se preguntaban quienes eran estos taladrados pequeñitos (mira que son largos estos germanos) que no paraban de hacer el indio, parándose en los semáforos en rojo o taponando la salida del Zoologischer. Buen rollo con la gente, no acostumbrados a tanta algarabía pero que la aceptaban con su exquisita educación y con un poco de sana envidia.















En resumen, una experiencia fantástica, que esperamos repetir en cualquier otro punto del mundo, ¿quién sabe donde?.

CHUBASQUEIROS FÓRA!!!

Carreira da Tore: na Voz de Galicia

O xornal coruñés, La Voz de Galicia, para elevar a súa categoría deportiva, tivo o permiso para fotografar aos tres membros do club participantes na primeira edición da Carreira da Torre.

I Carreira Torre de Hércules

O Furacán do Miño (antes coñecido como O Farmacéutico Veloz), O Comensal Austero e O Cronista participaron o pasado domingo día 13 de setembro na 1ª edición da Carreira Popular da Torre de Hércules.

Amenceu un día tristiño, deses nos que a chuvia non para de caer, deses que nos fan cuestionar a nosa actividade atlética (mira que ter que ir a unha carreiriña co día que vai e co ven que se estaba na cama…) Pero os compromisos adquiridos polo club e a profesionalidade dos seus atletas fixo que estes tres dignos representantes se persoaran ao pé da Torre ás 9, 45 horas. A retirada de dorsais fíxose baixo uns paraugas, o quecemento case igual.

Pasadas as 10.30 Andrés Díaz deunos o pistoletazo de saída. A partir de aí cada quen fixo o que puido:
-O Comensal Austero dedicouse a vixiar as costas dos seus dous compañeiros para que ninguén os adiantara a traizón.

- O Furacán do Miño (antes coñecido como O Farmacéutico Veloz) dedicouse a probar en que quilómetro comezarían as dores: 27.03´´.

-O Cronista, laiouse de saír moi rápido e de non ter feito a estas alturas máis series: 23.17´´.

A sorpresa, agradábel, da xornada estivo protagonizada polo Mestre e a súa bicicleta. Participou na carreira dando ánimos, especialmente ao Cronista, xa que ao estudar a súa faciana, parecía claro que non ía moi ben na proba.

Como a nosa Keniata de Montrove preferiuse ir de viaxe nesta fin de semana e visto que corríamos (nunca mellor dito) o risco de non pillar premio, O Cronista decidiu que lle tocaba sacrificarse un pouco polo club e loitar por un deles (3º Premio na Categoría de Veteranos B).


Outra crónica no blog Khenesfera.

Resultados.

Subida ao Monte Pindo

Consideracións previas:

Con vento moi duro do nordeste (que diría aquel ministro innomeable), faltando os dous andaríns do grupo: o Mestre e Pura Vida e saíndo media hora máis tarde do previsto...

Feitos:

Ás 10.07 minutos do pasado domingo 30 de setembro, seis membros e mebras do club iniciamos a subida ao mítico Monte Pindo (Red Natura 2000).

Existían tres posibles hipóteses para ver ao Comensal Austero poñerse diante do grupo na subida: intención de marcar o seu característico ritmo de diesel incansable e constante dos seus entrenos correndo, tratar de desfondar ao grupo, ou subir ata rebentar. Efectivamente, querido lector ou lectora, a terceira hipótese foi a correcta. Media hora dando caña ata que non puido máis.

Pero a continuación deixámoslle coller a dianteira ao noso Triatleta, caracterizado pola súa forza e non pola súa boa visión nin capacidade de orientación (lembrade a Andaina de Allariz e o tempo que nos fixo perder). E, como non, tamén fixo varios intentos para perdernos polo camiño.

A Keniata de Montrove coma sempre, ao seu, a subir, subir, subir. Tan só de cando en vez botaba en falta ao Mestre (“como lle gustaría a el esta subida…”)

Que dicir de dona Teresa. Todo un espectáculo… nos seus nocellos: que se os torzo para a dereita,que se os torzo para a esquerda, que se me resbalo un pouquiño por aquí ou por alá. Pura fantasía, pura elasticidade. Tamén se lembraba do Mestre e do pouco que a el lle gusta ir e voltar a un lugar polo mesmo recorrido. Seguro que lle encantaría facer unha “ampliación” ou unha variante” ao Pindo.

A cola de pelotón foi case sempre o reporteiro gráfico. O pobre non daba feito, non sabía se camiñar o fotografar, mesmo chegou a separarse, temporalmente, da súa dona. Máis vale unha boa foto que unha boa compaña (debía pensar)

Ás 11.27 fixemos cume na Moa. (641 m.) Fotografías. Bebidas isotónicas. O forte nordeste case non nos deixa gozar das espectaculares vistas sobre Fisterra, Carnota, o Ézaro ou Paxareiras. Que espectáculo.

Tras unha hora e dez minutos completamos o descenso. Pera nos deron as persoas que ían subindo a pesar do forte sol (moito nos preguntaron canto faltaba para o ascensor…)

Remate:

Ao chegar ao vehículo atopámonos cunha advertencia escrita dun ser cheo de envexa por non poder camiñar (disque que ten unha fascite plantar, cando en realidade o que ten é medo ás alturas, medo de non seguir o ritmo do grupo, medo ao non estar ao seu nivel). A advertencia… pura maledicencia. Nin caso. Polo tanto non será reproducida pero será gardada no arquivo histórico documental do Club.

Rematamos a maña descansando na praia de san Francisco e xantando churrasco acompañando de un tal “Ribera del Duero” e dunha pequena colección de sobremesas (mesmo o ex-Comensal Austero estivo tan educado que probou case todos…)

Chegaron aos mil quilómetros: mil grazas

No día de hoxe, as ASICS STRATUS-2 chegaron, sobradamente, aos mil quilómetros (habitualmente os meus quilómetros sempre teñen máis de mil metros). Gañáronse a xubilación.

MIL QUILÓMETROS. MIL GRAZAS

Foron varios meses de adestramentos, de percorrer Oleiros para arriba e para abaixo, de facer series no Paseo do Burgo e entre a rotonda de Nirvana-Ché e a do Haley; de facer tiradas longas os domingos e amenas os venres co Mestre e coa nosa Keniata. En Agosto o fermoso Monte Louro ficou aburrido de velas case todos os dias, ao igual que a estrada entre Muros e Lariño.

Tamén foron meses de competicións. Coas ASICS STRATUS-2 fixen as mellores marcas na Vig-Bay (1.22.03´´, o 29-III-09) e no MAPOMA (2.59.27´´, o 26-IV-09)

O menos que lles podo facer a estas zapatillas é esta pequena homenaxe.

Que gañas teño de estrear as novas...

Carreira das Areas: collendo a posta a punto

O pasado sábado, 23 de agosto, os dous medio muradanos do Club participamos na Carreira das Areas en Carnota. A organización marcou un dez mil aínda que a distancia recorrida non chegou aos nove quilómetros. A área da praia de Carnota estivo mellor que nunca grazas ás mareas vivas corremos sempre por zona mollada, mesmo ás veces, con algo de auga.

Tras as probas dos cativos, e con algo de retraso sobre o horario previsto, é que é realmente unha carreira popular, deuse a saída. Cando o vento nun daba en contra faia un sol de carallo pero fomos situándonos nos nosos lugares de carreira e devorando con tranquilidade os quilómetros (estamos iniciando a tempada e hai que darlle tempo ao tempo). Os dous fixemos segundo o previsto e contando co apoio da familia de Blas (Señor Presidente a fotógrafa Raquel é xa membra do club?)

Por primeira vez nesta proba contamos na meta con bizcoito, bebidas e agasallos (mochila e camiseta) e tamén por primeira vez contouse coa colaboración de Cronotec (parece que as críticas que recibe por todos lados son merecidas). Cando teñamos os resultados, subirémolos. Tan só avanzar que o Cronista quedou de 12 na clasificación xeral e 4º na súa categoría mentres que Pura Vida fixo 36 na xeral e 18 na categoría.

Resultados.

Un fermoso sábado na praia.

Literatura e deporte: MIllenium III

Na terceira novela de Stieg Larsson, La reina en el palacio de las corriente de aires, unha nova personaxe, a atlética policía Monica Figuerola, fállalle deste xeito ao protagonista Mikael Blomkvist, sobre o deporte:

"Si hago ejercicio es porque me resulta placentero. Es un fenómeno normal entre los que nos entrenamos mucho. El cuerpo desarrolla una sustancia analgésica que te crea adicción. Al cabo de un tiempo te produce síndrome de abstinencia si no sales a correr todos los días. Es un subidón enorme de bienestar darlo absolutamente todo. Casi tan bueno como el sexo."

Stieg Larsson. La reina en el palacio de las corriente de aires. Barcelona, Destino, 2009. 498.

Na portado do AS

Maratón de Madrid 2009

SACANDO PEITO

Meses de entreno cun obxectivo: MAPOMA 2.59.59´´. A Vig-Bay como un test: perfecto, asumo posibilidades reais de acadar o obxectivo. A semana seguinte parado por unha lumbalxia. Nos vinte días previos a Madrid non me saen moitos quilómetros nin bos tempos nas series. Na cabeza: coller axiña ao grupo sub tres horas e aguantar con el todo o posible. O día anterior mensaxes e chamadas telefónicas de ánimo. Grazas.

Desde uns dez días previos á carreira andivemos moi preocupados polo tempo. As previsións eran pésimas: frío, vento e chuvia. Non podían ser peores. Logo as previsións foron mudando: que se aumento das temperaturas, que se escasa probabilidade de auga, mais finalmente, dous minutos antes da carreira comezou chover e fíxoo durante media hora.

Na liña de saída a nosa Keniata que tiña reservado un espazo supervip (dorsal 47) preferiu compartir os últimos instantes cos seus dous compañeiros, xesto que agradecemos profundamente. Bicos desexándonos sorte (o triatleta e o cronista tamén nos bicamos porque o cortés non quita o valente) e pistoletazo. A polas tres horas.

Axiña, no quilómetro un, engancheime co globo das tres horas. Chegamos á Praza de Castilla e comezamos o descenso. No quilómetro dez os comentarios no nutrido grupo son que o ritmo é moi rápido (quilómetros de 4.00, de 4.04) porque se saíra moi lento e había que gañar tempo para compensar os sete últimos quilómetros en subida. Aguantei con eles comodamente ata que descenderon un pouco o ritmo, ala polo 17 e deixándome ir, os adiantei. Un xemelgo comeza a cargarse, aguanto. Pasamos a media maratón en 1,27,08´´ (que loucura). Aparecen as gañas de evacuar líquido e tras pasar Ferraz e nunha pronunciada costa achégome a unha árbore. Perdo 40 segundos. Ao evacuar asústome un poco ao ver o gran número de atletas que corremos no grupo das tres horas, facilmente seríamos uns 50.

Reintégrome na carreira e volvo a engancharme ao grupo das tres horas no quilómetro seguinte co que recorro, case sempre na cola, doce quilómetros máis. E a gran alegría, alá polo 27 e de entre o escaso público da Casa de Campo, xurde unha marabillosa figura protexida por un plástico azul, xurde Chema, o Farmacéutico Veloz, o Meu Heroe. Inmensa alegría. Quero abrazalo, quero bicalo (case o consigo). Dáme ánimo, dime que vou cojonudo, co moi bo ritmo. Agradecinlle toda a carreira os seus ánimos. Tiña que chegar, non lle podía fallar.

Voume quedando descolgado do grupo. Téñoo á vista pero xa a vinte, trinta metros. Na saída da Casa de Campo xurde (non o lembraba) o Angliru: unha costa tremenda, corta e pero moi dura. Non debo ir moi mal, dígome, cando adianto a xente mentres a subo. Pero o grupo vaiseme marchando. Tras coroar, acelero o paso e na baixada seguinte, engánchome de novo ao grupo. Corro un quilómetro no medio do xa pequeno grupo (unhas 15 unidades). Pouco a pouco empezo, de novo, a distanciarme uns metros.

Xa no quilómetro 30 estou convencido que acadarei o obxectivo, baixar un segundo das tres horas. O tempo de paso é fantástico, 2,05,00´´, máis de dous minutos por baixo do previsto e soñado. Hai marxe de sobra. Tras pasar polo Vicente Calderón chegamos ao 35. Vou no medio do cada vez máis reducido grupo. Sabía que a carreira comezaba alí. Sete quilómetros de subida. Pero había marxe (mantiña os algo máis de dous minutos). O xefe do grupo das tres horas achegóuseme un par de veces nestes quilómetros finais, comenteille cal era o meu obxectivo, deume ánimos e díxome que non me preocupara que podía baixar o ritmo ata 5 minutos por quilómetro (na meta agardoume para felicitarme; grazas, tío).

Era consciente que a partir de Atocha viña o peor (quilómetro 39). Concentración, baixar ritmo, unha perna detrás da outra. Unha perna detrás da outra. Unha perna detrás da outra. Chegamos á parte de abaixo do Retiro (Avenida Afonso XII). Sufro. Última subida. Último quilómetro. De súpeto os berros de Bea (Antonio!, Antonio!). Nunca saberá Bea que inmensa alegría produciume escoitar a súa voz, unha voz de ánimo só para min. Grazas Bea. Logo os berros de Isabel, Eva e Pepe (grazas compas). Vexo a meta...2.59...27´´. A clasificación non me importaba pero... 327 sobre 8.945; na categoría 37 de 1.139.

OBXECTIVO CUMPRIDO: non hai cansazo só alegría e emoción.
CHEMAUnha maratón é unha carreira para a cabeza. As pernas deben estar entrenadas pero sen cabeza nin se remata nin se goza. Os obxectivos debe ser realistas, a cabeza debe marcarnos os ritmos, proporcionarnos estímulos positivos, non permitir que o cansazo nos derrote. Pero e o corazón? Onde queda o corazón? Para os tres maratonianos do club o corazón foi Chemaman. Unha persoa capaz de realizar 1.200 quilómetros para dar simplemente un abrazo nunha carreira ten que ser todo corazón. Unha persoa que xurde de entre o público na segunda parte da carreira, nunha zona sen público (Casa de Campo) para dar un abrazo e unhas palabras de ánimo ten que ser todo corazón. Só por non defraudalo puidemos rematar a carreira, se el esforzouse tanto para animarnos, non lle podíamos fallar. Fálase da soidade do corredor de fondo… con Chemaman nunca estivemos sós. Correu con nós. Grazas Chema, O noso Heroe.

Un heroe e tres maratonianos

Hoxe participamos e corrimos no Maratón Popular de Madrid. Nuns días poderedes ler as crónicas, mais, urxentemente, os tres atletas queremos darlle as grazas ao FARMACÉUTICO VELOZ, quen desde hoxe, e polo menos para mín cambiou de nome, agora será:

O N O S O H E R O E

Xa están os resultados provisionais: da Keniata de Montrove, do Triatleta e do Cronista.

G R A Z A S C H E M A

Deporte e literatura: Murakami

Unha amiga moi especial vén de agasallarme con este libro dun famoso escritor xaponés: Haruki Murakami. Do que estou a falar cando falo de correr. 2009, Galaxia.

Como o o título é dabondo expresivo sobre cal é o seu contido, vou citar tres parágrafos do mesmo

Non é que non teña espírito de competición. Mais, non sei por que nunca me importou o feito de gañar ou perder contra alguén. Esa tendencia miña non mudou case nada cando me tornei adulto. Non me importa moito gañar ou perder fronte a alguén, en calquera asunto. Non entanto, o meu interese céntrase máis en se podo superar ou non os obxectivos que establezo para min mesmo. Visto deste xeito, as carreiras de fondo son un deporte que se axusta perfectamente á miña mentalidade.

Lembras querida amiga algún comentario teu na Estación de Cambre?
Eu non son competitivo. Non somos competitivos. Só queremos mellorar.

Se corredes un maratón enteiro, decatarédesvos de que para correr non é tan importante gañar ou perder contra alguén na carreira. Evidentemente, superar o rival que está diante tórnase nun asunto primordial para os corredores que van en cabeza e que aspiran a conseguir a vitoria, mais para os corredores comúns da cidadanía o feito persoal de gañar ou perder non é unha cuestión importante. Talvez haxa alguén que teña unha motivación especial, como “non quero perder contra ese”, que pode servir de estímulo para o adestramento. Mais no caso de que ese rival determinado non poida participar na carreira por algunha razón, a motivación desaparece (ou redúcese á metade) como resultado, e daquela non se poderá continuar moito tempo como corredor.

A maioría dos corredores medios afronta a carreira establecendo unha meta persoal de antemán; por exemplo: “hoxe fareino neste tempo”. Se conseguen correr nese tempo, el/ela lograrán algo, e no caso de non o superar, non lograrán ese algo. Aínda que non poidan cumprir co tempo, haberá unha satisfacción porque fixeron todo o que puideron, e o logro talvez non sexa chegar a sentir unha resposta positiva que se conservará para a próxima carreira, ou calquera especie de gran descuberta. Dito doutra maneira, o criterio máis importante para un corredor de fondo é se sente ou non orgulloso de si mesmo ao rematar a carreira (ou tal vez algo semellante ao orgullo)

Quen isto escribe leva case trinta maratóns rematados (a un tempo medio de 3,30, moitos triatlóns e algunha proba de cen quilómetros en pouco menos de 11 horas)

Por certo aínda non está traducido ao castelán, pero podedes ler a versión orixinal “Hasbiru koto ni tsuite kataru toki ni boku no kataru koto” ou ben a inglesa “What i talk about when i talk about running”. Un bo libro para ler na viaxe ao Maratón de Madrid.

GRAZAS LOLY

Preparándonos para o MAPOMA

Un amigo que din as crónicas históricas que foi deportista, envíanos o seguinte vídeo, seguramente con tanta envexa como mala host...


Como os "expertos" sabemos que non é para tanto, vexamos outros vídeos:

Arquivo fotográfico Life: maratón

Como algúns andamos na fase final da preparación, apesar da lumbalxia, da Maratón de Madrid, imos hoxe a recrearnos a vista empregando as posibilidades que nos ofrece o arquivo fotográfico da revista LIFE. Supoño que nas fotos recoñeceredes a un dos históricos da distancia e mesmo a un español.

Vig-Bay 2009: baixando tempos (1.22.03´´)

O pasado domingo 20 de marzo e coas ausencias xustificadas por varios motivos (que se “teño que traballar”, que se “estou lesionado”, que se “estou perdido en Lugo”, ou que “non vou porque non teño ánimos”) nove espectaculares atletas do club desprazáronse a Vigo a pesar dos enormes problemas materiais que case impiden a nosa participación na décima edición da Vig-Bay.

Problemas ocasionados polo cambio horario (houbo un que se ergueu ás 4.40 da madrugada), pola dura competencia da Fórmula 1 e, sobre todo, polos problemas ocasionados debido ao estado técnico do transporte: unha furgoneta de aluguer que tiña máis sede que Fran no Támesis. Moito piloto para tan pouca máquina. Os atletas pensando que a furgoneta estreaba o novo sistema para aumentar a potencia dos coches de Fórmula 1, o kerst, e en realidade a furgoneta perdía máis auga que o Nilo no seu esteiro.

A X Vig-Bay, Vigo-Baiona a toda costa, sería a posta de longo a nova equitación do club. O señor Presidente tivo a ben dotar de novas camisetas e dun cortavento a todos os seus esforzados atletas, amosando unha vez máis o seu cariño polo atletismo popular, o seu cariño polos seus sufridos atletas e a súa xenerosidade case sen límites.

Tras os consellos madrugadores do atleta coñecido ata o pasado domingo como “O comensal austero”, o xefe da expedición ordenou a saída ás 07.30 horas. Horario escrupulosamente cumprido por todos os membros da expedición, incluído Roberto.

Chegamos a Samil con tempo dabondo para recoller dorsais, facer augas menores e maiores e quentar o mínimo imprescindible. Cunha temperatura fresca e cun vento de 10 nus do norte, emprendiamos a carreira segundo as indicacións do novo estratega atlético do club, do gran catalizador do xogo: o coñecido ata entón como “O comensal austero” destapouse como un auténtico distribuidor do xogo, como un Xabi (peza fundamental no Barça) das carreiras populares (din as crónicas históricas que nos seus tempos mozos, alá polo Lugo romano, inventara o fútbol de calidade) enviando a:

-Teresa (a nosa heroína da xornada) e a Álvaro a cubrir as costas a todos os membros do equipo, impedindo ataques a traizón. A pesar do catarro da atleta, fixeron o seu labor dun xeito sobresaliente.

-As novas fichaxes recibiron o consello de que o tomaran con calma e que fixeran o que poideran que isto non échegar e encher (ou que carallo se pensaban)

-José Antonio e Raúl foron enviados a dominar o segundo bloque de corredores amosando un ritmo de diésel que xa lles é característico.

- Chema recibias ordes de “sangue, suor e bagoas” para intentar mellorar os seus tempos: a orde foi cumprida con auténtica submisión pois mellorou seis minutos a pesar das súas crónicas dores.

-Roberto recibiu a seguinte indicación . “Fai o que poidas” pois tras as duras xornadas de cata etílica á que foi sometido polas súas amizades era a única orde que podía cumprir.

-Pili, correu como nunca e gañou como sempre, mellorando o seu rexistro na distancia e na carreira, cun resultado de primeira na súa categoría e novena muller na clasificación absoluta.

-Julio tivo como indicacións as de protexer a Pili de atletas femininas inesperadas e gardarlle as costas a Antonio. Estivo inconmensurable.

-Antonio “Fai test para o Maratón de Madrid”. Comprobación do seu bo estado de forma ao mellorar en case tres minutos, o seu mellor resultado.

Do xantar, que dicir? Figurará como un novo éxito gastronómico do club. O xantar máis que aceptable, os postres inmellorables, as vistas insuperables e o menta-poleo con pingas de anís, magnífico. A factura foi graciosamente cargada na visa do señor Presidente, quen tivo a ben aceptar o cargo na súa conta bancaria tras un intercambio de sms. Moitas grazas, señor Presidente.

Tanto correr, total pá ná

Hoxe, día do meu cumpreanos, Antonio Alonso envíame o seguinte agasallo, escribíndome "Tanto correr, tanto correr, total pa ná..."



MINUSCULE - Insect Race - These bloopers are hilarious

Marató de Barcelona 2009

O vindeiro domingo 1 de marzo celébrase o Marató de Barcelona. Os comentarios dos atletas participantes alaban tanto a organización como o recorrido. Moitos prefiren irse á capital catalana en vez de a Madrid.

Din que os seus desniveis son inferiores aos de Madrid:

Algún día ou ano destes teremos que probalo. Xa está ben de tanto medio maratón. Haberá que dar o salto definitivo, non? Cando empezamos a planificación de entrenos? Ofrécennos uns plans de entrenos máis realistas e asequibles (menos de tres horas, menos de tres horas e media) que os da Big-Vay.

Madrugadores

Un día me levanté temprano, me vestí lentamente, hice café, agarré mis palos de golf, me fui silenciosamente al garaje, puse los palos en el coche, y procedí a sacar el coche del garaje bajo una lluvia torrencial.

Estaba toda la calle inundada y el viento gélido soplaba a 100 km/h. Volví a entrar el coche en el garaje, puse la radio y me enteré de que el mal tiempo iba a durar todo el día.

Entré de nuevo en mi casa, me desvestí silenciosamente y me deslicé dentro de la cama.

Despacito me acurruqué contra la espalda de mi mujer, y le susurré al oído: “¡El tiempo afuera está horrible!” Ella me contestó medio dormida, “Ya lo sé. ¿Te puedes creer que el gilipollas de mi marido se fue a jugar al golf?”

Nota: También se aplica para los que salen a correr temprano o ciclistas.

Vig-Bay 2009

Xa falta menos. A X edición da media maratón Vigo-Baiona xa está aquí, a escasamente dos meses. Recordade que na súa páxina web podedes atopar unha completa información sobre o evento, ademáis duns plans de adestramento para "esforzados" do asalfato.

Alá estaremos.