17/4/16

Quen dixo medo? Coruña-10

Tras a Vig-Bay esta semana foi de recuperación. Sesión, imprevista, de masaxe relaxante. Intento de rodar o martes (só 8 km), intentos de series o xoves (das catorce de 500 previstas so fixen sete). Houbo dúas sesión de ximnasio e trote o venres con Pili. En total saíron 42 quilómetros, incluíndo a participación no dez mil da Coruña que se fixo en paralelo á Maratón Atlántica.


A salientar que esta semana, Iago e Borja invitáronnos a xantar a Pili e a min a cambio de aguantarlles todo o seu rollo da primeira maratón, a de París. Canta ilusión vimos nos seus ollos. Aínda tiñan o sorriso na cara. Que grandes. Benvidos, maratonianos.


Dous homes felices: dous maratonianos

Nos días previos falara con Julio de facela xuntos tratando de acadar o 39´. Chego a tempo para a foto co club e charlar cos que van participar na maratón. Que emoción… despois de tantos anos aínda me emociono nas maratóns. Bea super-ilusionada. Jesús super-responsable como lebre. Que club: tres das lebres son do CAS.
25 chegados á meta na maratón e 63 no 10.000. Un gran club

O tempo, coma a semana pasada, volveu darnos unha alegría: sería unha proba en seco. Tras un quecemento suave, coloqueime con Julio, Alberto e o seu grupo de triatletas. Vemos preto de nós a Abel Antón ao carón do “meu” Pedro. 

Julio sae moi rápido e tardo en collelo. Vou pola zona máis aberta para non molestar e/ou poder avanzar para tratar de collera o meu grupo. Aos cincocentos metros xa estou onda eles. Pero case sen decatarme voume colocando por diante, tanto que ao rematar o primeiro quilómetro comprobo as posicións e decido frearme para agardar polo grupo.


Tiramos polos Cantóns, pola Mariña, Montoto. É un pracer correr polo centro da cidade sen coches. Pode haber un lugar mellor?

Imos cara ao Paseo Marítimo, os tres ben xuntos. Temos moita xente por detrás e collemos a alguén do CAS. Imos ao ritmo esperado 3.52´´/km. Tras deixar o Castelo de san Antón, temos a primeira subida, a do Oceanográfico. Julio vai primeiro, logo Alberto e eu máis aberto. Baixamos o ritmo. Tiramos polo Paseo e eu, como sempre, tratando de facer o percorrido o máis curto posible. Cando subimos cara a Adormideiras parece que os tres nos custa moito pero na rotonda onde habitualmente facemos un xiro, nesta proba tocaba aba continuar subindo. É o intre no que Alberto se nos queda e irá perdendo tempo (en meta un minuto é medio). Pasamos o km 5 en 19.33´´, moi ben pois xa non quedan practicamente subidas. Despois de deixar de subir, recupero ben e atópome cómodo no ritmo.

Agora comezamos a cruzarnos cos que levamos diante e cos que veñen por detrás. Vexo especialmente ben  ao Edgar (baixou de 37´, moi ben crack), Toni non vai moi lonxe (38.35´´) Pero sobre todo faime moita ilusión ver ás damas do club. Inés vai diante, con dúas máis, e pegadiña a elas Karina (esta dúas donas farían 1ª e 2ª, entrando da man e Karina mellorando a súa MMP) Continúo animando a canto amigo/a vexo.

Toca xa iniciar o regreso cunha pequena subida cara á rotonda da Torre. Julio quédaseme un chisco.

Por diante levo a Juan Carlos Brandón. Cando iniciamos a baixada desde Adormideiras, cólloo e dígolle que se pegue pois vou ir con el. Por suposto, el dime que non o espere e que tire. Tirar? Forzas as xustas. Falo con el para animalo (animarme). Temos a outro corredor con nós sen dar relevo. Tiramos, tiramos, tiramos.

Dígolle que quero entrar con el na meta. Faltando cincocentos metros tratamos de subir o ritmo, a pesar do cal, somos adiantados por dous corredores.
Grazas pola foto, Félix



Entramos na meta collidos da man. Non é fantástico ir facendo amigos? Nas probas non teño competidores, teño amigos e futuros amigos.
Da man e ao fondo... Abel Antón

Resultado: 39.12 de 70 (sobre un total de1555 chegados á meta) e 3º na categoría a un ritmo de 3.55´´ Juan Carlos Brandón. E 7 segundos por diante de Abel Antón, Julio entrou a dez segundos, Alberto en minuto e medio despois.
Saudando ao  dúas veces campión do mundo de maratón na súa chegada a meta

Charlo un pouco con Brandón, Lucía e especialmente coas primeiras mulleres na meta: Inés e Karina. Saúdo ao maratoniano Iago e Pedro tíranos unha foto con Abel Antón.

Despois tocou animar un pouco aos/ás maratonianos/as. Danme, aínda, tanta envexa, que tan só me quedo unha media hora para animalos. Pasei a mañá pendente do seus resultados.

Non hai molestias. Ben


Na casa comprobo que quedei 3º na categoría. Outro premio sen foto no pódium!!!

11/4/16

XVII Vig-Bay: empeorando é xerundio

Nesta semana  adestrei catro días (e a competición do domingo) pero sen atoparme ben, con poucas gañas e con molestias estomacais. A parte positiva e que as pernas están aguantando e non protestan. O domingo participei na..


XVII Vig Bay



Inicialmente estaba previsto que acompañaría a Laura para acadar o 1.45´pero ao ter doenzas na semana previa imposibilitaron a súa presenza na proba o que me obrigou a facela en solitario a un ritmo aceptable. Ben lembro que o sufrín o ano pasado a pesar de facer 1.26´ e que era naquel momento a miña peor marca en moitos anos. Esta temporada, tras tres semanas sen molestias nas pernas, trataría de non empeorar a marca.

Ademais da compaña obrigada de Raúl, e como dona Laura non puido vir, tivemos a sorte da compaña das nosas donas, as que para non aburrirse moito en Baiona, fixeron un percorrido completísimo polas súas tendas, pois todas estaban abertas. Esa si que foi unha maratona, tanto para os seus pes coma para as súas tarxetas.

As previsións climáticas eran desastrosas pero como íamos estreando coche, case nin nos decatamos da viaxe ata Samil (sen deixar de chover). Non fixemos quecemento pois agardamos á hora da saída nunha marquesiña pois chovía, chovía, chovía. Cinco minutos da hora de saída, varios miles de atletas apareceron repentinamente para colocarse na estrada de Samil. Dous minutos antes das 10.30 deixou de chover pero o vento... iso si que foi ventar.

Saín tranquilo, buscando facer o quecemento e tratando de coller temperatura. O primeiro km en 4.00´´. Teño a sensación de que son adiantado por varios centos de corredores. Visualmente trato de situar a outros corredores para testar o meu ritmo. Nas subidas quédome algo. No quilómetro nove a cabeciña envía mensaxes negativas (non hai velocidade no corpo, non fondo... vai ser un desastre). Tomo o xel (que vicio) logo a auga do km 10 que paso en 41.21´´ e na posición 232. Sei que pasei o peor en canto ao perfil agora toca aguantar. Empezo ir mellor, mesmo atopándome, de novo, cómodo. Teño varios atletas de referencia.
Foto de Sanmikel 

Baixada a Praia América e, coma todos os anos, son adiantado por un bo feixe de atletas, e, mesmo, por dúas rapazas (non sabía que eran as dúas primeiras). Tras marchar en dirección Vigo e logo de volver coller a dirección cara a Baiona e antes de entrar en Praia América, digo en voz alta que debemos formar un pelotón para protexernos do vento. Durante case dous quilómetros imos moi agrupados. Saíndo de praia América quédase unha rapaza e no 15 non son quen de coller auga pero levaba ao meu carón a Eladio dos Taninos quen, amablemente, pásame a súa botella. A outra rapaza, e a súa lebre, cóllenme uns metros. Manteño o ritmo a 4.08´´ e vou na posición 244.

Iniciamos o percurso por Monte Lourido (non me gusta o novo  percorrido da proba). Posicións moi estabilizadas. Volvo falar en alto para tratar de facer grupo con outros tres corredores. Anímoos que se me enganchen pois parece que ían peor ca min. Algún confésame que leva toda a proba detrás de min. Enganchando a estrada que nos leva á Ramallosa teño diante a Edu, tamén dos Taninos e con quen teño coincidido nas maratonas de Madrid e Barcelona. Dígolle que se me pegue pois parece que perde ritmo. Mesmo reduzo a miña marcha para que se enganche pero non pode. Pois a tirar.


Fotos de Pe pe, con Edu e Juan detrás.

Na Ramallosa desato a bandeira republicana. Póñoa no pantalón. É un xeito irracional de buscar forzas para  tramo máis feo, a entrada en Baiona. Uns dous quilómetros despois comprobo que non a levo. Penso que cando vaia a por Raúl terei que estar atento para atopala.


Nos tres últimos quilómetros teño enganchado a Juan Legaspi. Falo con el para motivarnos. Levo eu o ritmo. Faltando quilómetro e medio deixo que tire el para afrontar xuntos o derradeiro quilómetro. Foi o máis rápido a 3.50´´ e ninguén nos pasou. Dígolle que non vou esprintar e que entremos xuntos da man. Así o fixemos.

Meta cruzada

Tras cruzar a meta dime que fixo a súa mellor marca e móstrase sinceramente moi agradecido. Dígolle que é a miña peor marca...

Uns intres despois, Edu entrégame a bandeira que vira como me caera. Grazas, campión. 
A bandeira entrando en meta. Grazas Edu

Como un plátano. Collo a bolsa que deixo onde as nosas rapazas e... troto en dirección contraria a ritmo de 5.30´´. Vou animado moito os corredores e mesmo interesándome pola situación de Pablo, Félix, Lucía, Ana... Moitos fican alucinados ou abraiados ao verme trotar en sentido contrario.

No km 18 vexo a Raúl. Póñome diante del e empezo a marcarlle o ritmo. Protesta axiña. Debo ir máis lento. Dende aí ata meta adiantou a 125 corredores con tan só unha pequena axuda motivadora que, por suposto, tamén fun repartindo entre os adiantados.


Fotos con Raúl de R R Running

Resultado: 1.26.53´´ a 4.08´´ na posición 233 dun total de 4.037 e de 5º na categoría.

Tras a ducha, unha cervexa reparadora, tamén con Pepe e Eva e logo xantar no Paco Durán con vistas ás Cíes.

Outra Vig-Bay no peto e xa van... nove.


3/4/16

VI Carreira da Torre de Hércules: "Canción triste de Montrove"

Os que xa temos algún anos, lembramos unha mítica serie de televisión que a TVE chamou “Canción triste de Hill Street”, pois ocórreseme para frasear o título para resumir os tres últimos meses e para actualizar o blog.

Cambiando algunha cousa esta crónica tamén podería servir para a miña compaña habitual (ou non? Pili)

Pasei por varías mans que diagnosticaron que:
-os músculos da perna esquerda están febles e teño que fortalecelos antes de trotar con intensidade;
 -as fascias que protexen os músculos están contraídas de máis e de debo acadar que se estiren e fortalezan;
-os puntos de amortiguación están contraídos e debo fortalecelos.

En resume, algo de trote, estiramentos e exercicios na casa e fortalecemento muscular no ximnasio.

Rematei xaneiro con 209 kms, febreiro con 118 e marzo con 225. Houbo poucas sesións de series pois sempre acababa resentíndome.

Para comprobar o estado das pernas e sobre todo para saber se aguantaban un ritmo “alegre” participei, no seu, xa, habitual horario nocturno, na VI Carreira Popular da Torre de Hércules.


Acompañado  pola nova estrela deportiva da familia, Laura, que ía facer unha serie longa pensando na súa segunda Vig-Bay. Terei a honra de acompañala para axudarlle en acadar unha nova MMP na distancia dentro dunha semana (será a miña peor MM)

Foi un pracer compartir o tempo previo á carreira entre amigos e amigas que se interesaban polo meu estado ao tempo que eu facía un inquérito polos seu próximos obxectivos, en especial por Coruña-42.  Saudei a moita xente pero son sempre especiais, para min, as donas do CAS. Un pracer velas de novo. Como tamén foi especial saudar a Paula Mayobre despois do seu regreso á competición internacional.
Foto de: La Opinión 

Sorprendentemente vinme situado demasiado adiante na liña de saída polo que cando comezamos correr abrinme todo o posible para non estorbar e deixar pasar á xente máis rápida. O primeiro quilómetro era en baixada e saíu 3.27´´. Rápido de máis pero penso que a velocidade foi acadada pola baixada e non polo meu esforzo. No segundo xa tivemos a dura subida de Adormideiras a pesar do cal saíu en 3.52´´. Creo que non debo forzar. Vou ao carón de Edu, do meu club. Alégrome velo tan ben. E digo en voz alta que nunca entrara diante de min nunha carreira para animalo. Levo diante a Juan Carlos, quen anda a afinar para C-42. Non debe forzar e véxoo cun ritmo moi regular.

Aproveitando o percorrido con tendencia a baixar fixen o terceiro quilómetro en 3.54´´, con pulsacións xa non tan altas. Cando imos rematando a volta, vemos os que xan van cara á meta. Animo especialmente á nosa Vanessa. Damos a volta no Instituto Oceanográfico. Iniciamos a subida. Trato de animar a todos os coñecidos e coñecidas que van cara ao Castelo ao tempo que vou pendente de ver a Laura. Cando a vexo paréceme que vai moi cómoda pero lenta de máis. Dígolle que “pode correr cando queira”. Non obstante vou comprobando que vai en moi boa posición pois leva detrás a uns dous terzos dos participantes.

O seguinte quilómetro, xa en subida, foi a 3.58´´. Tras os primeiros cincocentos metros de subida voume atopando mellor e creo que terei forzas para non baixar o ritmo. Rematando a subida collo a Edu e a Juan Carlos. Trato de animalos e que se enganchen. Juan Carlos faino pero a Edu cóstalle máis. Juan Carlos dime que me vaia pero faltando menos de dous quilómetros prefiro compartilos e non comprobar ata onde aguantarían os xemelgos.  Vou algo freado. Juan Carlos aguántame, pero Edu vaise quedando. Juan Carlos insiste en que me marche. Non aumento o ritmo nin forzo na subida á Torre. Vou pendente da chegada para entrar da man de Juan Carlos pero a meta nin está sinalizada nin está iluminada.

A salientar os constantes ánimos da xente do CAS, tanto da rapazada coma dos adultos que non participaron na proba


Resultado: 68 dun total de 1.147 cun tempo de 26.44´´ a un ritmo (polo Garmin) de 3.55´´, 5º na categoría. Laura entrou na meta de 441 baixando dos 5´por quilómetro.


Remato a semana trotando 20 km con Pili. Un domingo sen eses quilómetros con ela non é domingo. Toda a semana os nosos pensamento van para Iago e Borja e a súa estra nunha maratón, a de París.