O sábado pola parte,
compartindo vehículo coa familia Papín,fomos ata Rois para participar na “I
Carreira pedestre Terra de Iria” entre Dodro e Rois. O argumento para a
participación eran uns excelentes callos que poderíamos degustar no
postcarreira cun percorrido algo superior aos 14 km e cun perfil interesante:
Estas
probas populares na súa primeira edición teñen o encanto do agarimo que pon a
organización así como as peculiaridades típicas dun estreo: ausencias de baños
na saída, atraso no inicio, cruces sen cortar, coches polo circuíto e entrega
de trofeos na porta dunha igrexa… Nada que non se poda solucionar nas vindeiras
edicións. Pero, insisto, o cariño da organización fai que estas
“peculiaridades” sexan meras anécdotas.
Chegamos
a Rois con tempo (outros non pois adiantaron uns minutos as probas dos
cativos), retirada de dorsais e traslado en autobús ata Dodro onde ficamos
abandonados nunhas brañas. Sería aquí a saída? Fago pouco quecemento. Mentres
evacúo líquido observo preocupado o animal dun 15 centímetros e alongado que
teño baixo os pes. Temos que agardar pola chegada dun segundo autobús así como,
uns vinte minutos, pola ambulancia preceptiva. Son minutos de trote lixeiro e
de estar sentado, cousa que nunca fixera antes dunha proba.
Xa tiña
decido saír amodo pois noto as pernas moi cansas. Efectivamente saio atrás coas
nosas rapazas, pouco a pouco vou collendo ritmo. Fago o primeiro km en 4.04 o
cal debe ser unha das miñas saídas máis lentas. Ben. Collo un grupo numeroso
coa primeira muller. Teño a sensación que se me pegan por detrás. Antes do
quilómetro dous póllome á par de Paco Sanmarco (que grande e en proceso de
recuperación). Facemos xuntos outro quilómetro.
Hai
moito sol e tamén moito vento. Comezo a ir so. Alguén ben por detrás e me pasa
pero nunha das subidas se me queda. Tiramos cara Padrón. Máis vento e sol.
Continúo so a ritmo de 4.05´´ Desde o primeiro quilometro xa non son adiantado por ninguén ,
vaia alguén me pasa pero adiantareino logo. Son as vantaxes de saír lento.
Tras
deixar Padrón, síntome algo mellor, parece que vou collendo ritmo e baixando
pulsacións. Os que teño diante cada metro semellan estar máis preto. Irei
pasando a uns catro atestas aos que, seguindo co meu costume, animo para que se
me enganchen. Despois de pasar o km 10
tiñamos que subir ata meta. Pero as duras subidas non aparecen. É unha
pendente suave pero constante. Sorpréndome a min mesmo adiantando xente pois
creo que vou canso e a ritmos superiores a 4.15´´.
Resultados: Distancia 14.210 metros, tempo 59.24´´, de 25 na xeral de 3º na categoría, a un ritmo de 4.11´´
Ducha
con auga quente e entrega de trofeos. Debe ser a cerimonia no que mellor o
pasei (non a máis emocionante pero si a máis divertida) O Club Atletismo Sada,
literalmente, arrasou. Creo que subimos unha ducia de veces aos podio. E
subimos todas e todos e en moitas categorías (algunha para esquecer, non si
Montse). A salientar que fomos o club con máis participantes e que acadamos o
segundo posto por club.
Non
houbo callos. Directiva dimisión.
Fotos en carreira: Moses.