DOS ADESTRAMENTOS ÁS EXPECTATIVAS
Lembraredes que tras tomar á decisión de irme á Marató, iniciei un plan de adestramentos de dez semanas. Xaneiro foi un mes historicamente magnífico: marca no número de quilómetros e bos tempos nas series. Febreiro foi todo o contrario, desde o dia tres dores na cadeira que me obrigaban a volver á casa camiñando, días de repouso e masaxes (bendita sexa Paloma). Á semana seguinte a mesma historia, dores na cadeira e retornar camiñando. Non fago tiradas longas os domingos. Nove días antes da proba, de novo, dor na cadeira. Todo o mes con molestias musculares en repouso. Remato o mes coa metade de quilómetros de xaneiro. Preocupación.
Tempo a facer: cambio de plans. Abandono a idea de 2.50´. Con rematar estarei contento. Se melloro un segundo o tempo do MAPOMA de 2009 (2.59.27´´), estarei feliz.
BARCELONA: MOLTES GRÁCIES
Viaxamos o venres. Que dicirvos de Isa: impresionante, preocupándose constantemente polas miñas necesidades…
O venres avión, aeroporto e hotel na Praza de España, case na saída/meta (excelente elección Isa, grazas). Pretenden cobrarme 40 euros se deixo a habitación despois das doce. Coméntoo con outros participantes. Finalmente a dirección do hotel cede ás nosas pertensións. Pola tarde baixamos ao centro polo recorrido dos últimos quilómetros da carreira. Desexo comprobar a pendente de ascenso. Nada que ver con Madrid. Alégrome un montón. Cea con Iria e Xabi. Un par de cervexas (non foron gin-tonics, Sobrinofff). Regresamos camiñando polo mesmo recorrido. Pendente moi suave.
A cidade está chea de maratonianos e das súas familias e amigos. As equipacións dan envexa. Clubs de todas as provincias, de toda Europa, de USA, Nova Zelandia, Australia, Xapón (3ª idade). Impresionante.
O sábado: recollida de dorsais e visita á Expo Marató (máis pequena ca de Madrid). Confírmase que hai
máis de doce mil inscritos. Logo visita á Pedrera. Jordi nos recolle e polo barrio de Gracia subimos ao Tibidavo. Os Pirineos están espectaculares: os cumios son unha mancha branca no horizonte. Recorremos Collserola. Xantamos en La Floresta. Solombo de tenreira. Espectacular. Á sobremesa chega Angels. Alegrámonos moito de vela. Ás cinco da tarde déixannos no hotel. Sesta. Preparo a equipación. Logo, cine e espaguetes ao carón duns italianos que cearon paella.
Agradezo un montón as mensaxes de ánimo e as chamadas telefónicas. Correr con este apoio e cariño non ten mérito. Sinto que todo o club e moitas amigas van correr ao meu carón. Grazas.
He d'agrair el suport i afecte de Iria, de Xabi i els seus pares, Jordi i Angels, Montse i Antonio. Van Saber suportar-me abans de la prova i/o després de la mateixa. Van patir el fred de la meta encara que creo que no els vaig fer esperar molt. Moltes gràcies.
CARREIRA: A CADEIRA NON EXISTE, A DOR NON É UNHA OPCIÓN.
Se para os/as maratonianos o cansazo non pode ser unha opción xa que ten que estar asumido/derrotado ao cruzar a liña de saída, nesta oportunidade estaba disposto a non facerlle caso á dor. Só nun caso extremo abandonaría (cinco euros no peto do novo pantalón do club para retornar en metro).
Dormín moi mal. Ás sete baixei a almorzar (a saída era ás 8,30). Cando chegáramos o venres ao hotel dixérannos que o comedor abría ás 7. Manifestei a miña decepción. Finalmente deberon de abrir ás 6.30. Retorno á habitación. Unto as pernas coa crema máxica de Paloma. Ás 7,30 cruzo a Praza de España, pido que me saquen algunha foto e vou á consigna. No caixón de saída de menos de tres horas vin a Xosé e a Edu dos Taninos. Saudámonos e desexámonos sorte. Colocáronse un pouquiño máis adiante. Tardaría máis de 41 quilómetros en volvelos ver.
Non hai avións nin hai paracaidistas como no MAPOMA. Lémbrome de Pili e Julio. Estou a feito a correr só. A carreira non me importa facela en solitario pero agardar con eles ata a hora da saída, compartir con eles os instantes previos, sería outra historia.
Á hora en punto, 8,30, e con confeti, dáse a saída.
Non teño asumido, aínda, todo que me aconteceu na carreira. Non podo escribilo. Moito tempo, moita dor, moitos pensamentos, moito sufrimento asumido. Polo tanto tan só farei os seguintes apuntamentos:
O recorrido máis plano que o de Madrid, moita avenida longa (duro para a miña cabeza). Máis ambiente, dentro e fó
ra, en Madrid. Non houbo apoio sanitario.
Saín rápido pero moi cómodo con quilómetros a 4,02, 4,08. Os globos cos tempos de referencia saíron voando. Non hai quen marque ritmo con referencia temporal. Tiro máis de dez quilómetros dun pelotón numeroso a ritmo de 4 minutos por quilómetro. No 19 comezo a pensar que as pernas están faltas de adestramentos. Comezo a baixar o ritmo amodiño. Sigo a cola de grupo ata o 25. No 26 asumo o cambio de ritmo. Paro a mexar sen gañas. Adiántame moita xente (ao ver os resultados sorprendinme posto que pensara que foran moitísimos máis porque en realidade só foron uns 130) pero non me importa. Hai un cambio no meu cerebro e no meu corpo. Os dous, deduzo, asumen que forman un todo, un todo dun maratoniano. Os corredores que me adiantan non me provocan o sentimento de derrota. Non vou derrotado. O cerebro só emite pensamentos de reforzo positivo. As pernas continúan correndo, non paran. Son incribles.
A vitoria, a meta, só agarda por min. Sei que vou chegar e que serei maratoniano. Este será o meu cuarto maratón pero por vez primeira síntome maratoniano de verdade. Polo tanto, marco un ritmo cómodo, sufrindo, pero as pernas seguen correndo, non paran, non paran. As dores deben ser importantes pero o cerebro non quere recibir mensaxes de ese estilo. A dor non se pode ter en conta. Un dedo tamén pretende queixarse. O ritmo vai baixando ata o 4,40.
No Barrio Gótico saúdo con ilusión aos compañeiros/as de Comisións (tamén o fixera con anterioridade cuns animadores que reclamaban unha biblioteca para o seu barrio). No 38 ou 39 un voluntario da organización dime que vou para 2.55. Sei que non, que o meu ritmo é nese punto de case de 5 minutos por quilómetro pero convénzome de que mellorarei marca. O cansazo non é unha opción, repíteme o cerebro, non é unha opción, non é unha opción. Tiro para arriba, coñezo o perfil dos últimos quilómetros. Continúa adiantándome xente, non me importa. Vou noutra carreira. Unha carreira na que só participo eu. O trunfo é a meta e sei que vou gañar.
A forza é o apoio do club. É o meu corpo contra a razón. É a ilusión contra os quilómetros.
Rematando o 41 Edu e Xosé adiántame. Interiormente alégrome por eles, penso que fixeron moi ben a carreira (logo comprobei que a fixeron perfecta con dúas medias idénticas). Instantes despois desato a bandeira que levo no brazo. A bandeira republicana. Collo forzas. Hai xente que me anima pola bandeira. Incriblemente (cousa que non debería facer, nunha maratón non se esprinta, coño) as pernas marcan un sprint de 300 metros coa bandeira levantada. Escoito máis berros de ánimo para min só e para a bandeira. Vexo á familia e os amigos. Case non poden nin tirar unha foto. META.
Parte de guerra: unha uña destrozada e as pernas son unha pedras. Non podo estirar porque inmediatamente aparecen os calamabres. Teño que pedir cita co traumatólogo.
Qm 5: 20,43 Posición363
Qm 10: 40,29 Posición 324
Qm 15 1,00,33 Posición 298
Qm 20: 1,20,32 Posición 298
M. M.: 1,24,54 Posición 295
Qm 25: 1,40,42 Posición 299
Qm 30: 2,02,35 Posición 356
Qm 35 2,24,28 Posición 362
Qm 40 2,47,34 Posición 408
Meta 2,57,17 Posición 430
1ª Media: 1,25
2º Media: 1, 32
Ritmo medio 4,13´´/qm. Posto na categoría (de 45 a 55) 50º.
TRAS CRUZAR A META
A rapaza que me quita o chip rise de min cando lle quero dar unha aperta. Consígoo. A rapaza/voluntaria que me pon a medalla agasállame/roubolle cun bico. Collo bebida e plátano. Subo ata a consigna. Estou moito máis ledo que canso e o cansanzo é brutal. Baixar as escaleiras da consigna é case imposibe. Sácanme máis fotos. Recibo a felicitación das sete persoas que agradan por min.
Dores nas pernas. Non podo estirar. Cada vez que o intento xurden calambres. Ducha no hotel. Cervexas. Xantar coa familia catalana no Elche: paella e fideguá. Estou tan canso que non tomo sobremesa. Baixo e subo toda a avenida do Paralelo camiñando. As pernas comezan a responder.
O Mestre Juan é o primeiro en chamar, logo, Pachu, Chema, Álvaro, Tere, Julio, Pili… ¿quen falta? Grazas a todos e todas. Poder compartir a experiencia é o mellor.
