As
molestias continúan. De acordo con Angel, de AlfaFisio, trotei menos na primeira
quincena de setembro co obxectivo de poder rematar a media de Porto. Aumentei o
traballo específico para fortalecer glúteos e en consecuencia protexer
abdutores. Tras a media de Porto toca continuar co traballo de fortalecemento
de glúteos e de gañar mobilidade na cadeira.
Correr
en Porto xa é coma correr na casa. Van tres maratonas rematadas e dúas medias.
Esta
cidade xa forma parte da miña vida atlética e pronto tamén o será dunha persoa
admirable, Manu Mariño, (superador de calquera importunio físico e gozador de
cada quilómetro coas zapatillas)
Non
tiña moi claro o obxectivo da proba. Acompañar a Iago e Borja… se apareceran…
Saír con calma, comprobar o estado físico e logo tirar… Desde logo o que si
desexaba era gozar da proba, se as pernas non están para sufrir hai que saber
gozar.
Na
saída atópome con Diego Álvarez con quen teño compartido moitos km de asfalto
en Porto. Vai facer esta media para en sete semanas facer a maratona: sorte,
meu. Tamén saúdo a Félix e tiramos unha foto con Paula e Alex. Non coincidín con Javier, mágoa.
No caixón de
saída Alex está convencido de querer facer 1.30 e eu disposto a axudalo para un
ritmo de 4.15´´/km. Vai ser a súa estrea na distancia e este avó xa tiña a
quen contar batalliñas durante a proba.
Saída
con calma a 4.42´´ desde a parte
traseira do noso caixón. Facémola pola beirarrúa pois os dous carrís non dan
para avanzar. Temos coidado de non tirar a ninguén e de non ser tirados. Vou
tratando de marcar ritmo e de tranquilizar ao meu acompañante quen fica
emocionado ao atravesar a Ponte de dom Luis ao ver a grande cantidade xente que
está a animar. Voulle contando o
percorrido e os pequenos trucos (por V.N. de Gaia hai que ir pola beirarrúa
todo o que se poida). Fálolle moito coa intención que se despreocupe dos ritmos
e do paso dos quilómetros.
Por
Gaia teño a oportunidade de saudar por vez primeira a Angel, forista
maratoniano de Correr en Galicia.
Facemos
quilómetros entre 4.16´´ e 4.20´´. Cruzámonos con Paula quen vai tan
concentrada coma sempre (verémola algún día coa faciana relaxada?). Damos a
volta na foz de Gaia, un lugar realmente fermoso. Álex da algún síntoma de
cansazo a partir do Km 10. Trato de axudalo psicoloxicamente para que non sexa
derrotado polo asfalto: fálolle, cóntolle batalliñas, explícolle algunha cousa,
coa idea de que se lle pasen os quilómetros.
Novo
paso pola Ponte de dom Luis. Os dous aplaudimos á xente que anima. Márcolle
unha nova etapa: hai que subir río arriba. A seguinte etapa será a baixada ata
a Ponte. Son cinco quilómetros que
comezan ser unha tortura para Alex. Baixamos ritmos a 4.22´´, a 4.42´´… Somos
adiantados por bastantes corredores e corredoras. No Km 15,5 tras o
avituallamento, dime que está en crise e pídeme que o deixe, que tire só. Con
tristura e con algo de remordemento (foi culpa miña o ritmo de saída?), cambio
a velocidade e vou recuperado os ritmos dos primeiros quilómetros.
Son
metros nos que gozo (que malo son) de ir adiantando colegas. Volvo ir sobre
4.17´´. Gozo da distancia. Como me gustan os 21.000 metros. Desato a miña
bandeiriña republicana. Vou notando as molestias no abdutor dereito e
consecuentemente no pube. Sabía que as pernas non estaban ben pero cría que
estaban algo mellor. O derradeiro km sae a 4.05´´. Levanto a bandeira para entrar
con ela na meta.
Resultados:
1.33.10´´ (bruto) e 1.32.23´´ (neto) de 436 e de 16 na categoría.
Despois
da proba continuamos coa maratona turística iniciada o sábado. Un traballo
realmente duro incluíndo o xantar no Valentím de Matosinhos, regado co Casal García de turno.
Tan só
un apuntamento final: creo que Porto corre o risco de converterse nunha
atracción turística en si mesma, nun parque temático coma Barcelona.
