XIX Carreira a Pé de Lira

Esta semana fixen unha tirada en bici e 71 km correndo, entre eles houbo un día con intento de series (6x1000 en 4.10´´: 4.05´´; 4.04´´; 4.00´´; 3.55´´; 3.50´´). Teño que seguir buscando as sensacións na series (a velocidade e a resistencia chegarán algún día). O venres descasei pois, repasando os meus apuntamentos, vin que desde o 2004 (1ª participación) non mellorara o crono a Carreira a Pé de Lira (7.350 metros). O sábado era o día da proba mais tamén o día que a miña irmá decidiu celebrar un inventado “Patrón” en Louro. E como celebramos as cousas en Galicia?: con callos, xamón asado e sobremesas para un rexemento. Pois co bandullo ben cheo funme para Lira.

Oportunidade de tirar unas fotos para Iniciarte e saudar aos amigos da temporada de verán, como xa fixera na proba de Vimianzo e farei na de Carnota. Como vou só desde Louro teño tempo dabondo de facer o quecemento e comprobar, como fago sempre, como é a costa de asfalto duns 600 metros que hai no quilómetro 5-6.

A primeira sorpresa veu da man de Blas, regresado das súas montañas e con el  a fotógrafa máis guapa das carreira: Raquel.  A segunda é que teño un club de fans máis numeroso da competición. Os comensais (chegáramos a pasar do trinta) tras a longa sobremesa decidiron darse un paseo ata Lira. Non sabían que terían que esperar 90 minutos pola foto da entrega de trofeos… (mentres picaron pementos e cervexas)

O ambiente magnífico, como sempre. O número de participantes en aumento. 

Na saída a xente nova empeza con moita présa. Adiántanme moitos. A saída en subida e polo piñeiral é estreita e duns 300 metros. Cando remato o primeiro quilómetros case teño a miña posición natural. Adiante a moita xente. No segundo quilómetro pásanme dous atletas, un deles da miña categoría. Vou detrás deles polos camiños de terra e con pedras soltas. Vou incómodo pero consigo que non se me marchen. Dous quilómetros máis tarde, aumento o ritmo e pásoos (o da miña categoría ficaría lesionado nun xemelgo e tería que abandonar) Ao dar a volta, tras pasar a Praia de Ximprón (lembraredes o seu nome pola desfeita do Prestige) noto que vou pagar o esforzo realizado con/contra os dous atletas. Levo uns quince segundos de marxe sobre o grupiño que ven detrás onde hai unha persoa da miña categoría. Ao iniciar a subida, fágoo con malos presentimentos mais vou con calma. Ao pouco de rematar a subida voume recuperando e mesmo son quen de facer uns últimos minutos con forza e impedir que ninguén me pase na baixa final, tal e como acontecerá nalgunha outra ocasión. Comprobo o cronómetro e vexo que é posible mellorar a marca pero… esquecín paralo na meta.

Entrei, co apoio do club de fans, de 12 na xeral e de 1º na categoría.

Rematei a semana trotando o domingo uns 13 km.