Maratón da Coruña: a tres semanas

O pasado domingo  25 de abril fixen a Vig-Bay: contento. Mais despois de entrar na meta, volvín en dirección Vigo para animar aos coñecidos facendo, de novo, os tres últimos quilómetros acompañando á miña gabachiña preferida. Esprintando con ela, o isquio dereito protestou.  Mirade como entramos os dous na meta (unha por dentro e outro por fóra):

O isquio non se deixou estirar en todo o día. O martes saín a probalo e… houbo que parar aos quince minutos. Case desesperado, tratoume o xoves a miña quiropráctica de cabeceira, dándome permiso para volver ao asfalto o sábado. Mais o venres volvín saír outros quince minutos para quecer os músculos e, logo, darlle unha boa sesións de estiramentos. Despois media hora de abdominais no ximnasio (co Pili e Juan, que ledicia!!!). O sábado, con máis medo ca ilusión, fixen unha tirada normal de 17 quilómetros. O regreso foi especialmente rápido. Houbo molestias por todos lados pero non especialmente no isquio.

O domingo, sumeime ao adestramento polo paseo do Mero dos amigos do CAS. Antes da  hora convida, fixen uns quilómetros para ir quecendo… Cando chegaron, tivemos oportunidade de comentar a pasada Vig-Bay. Fixen a tirada de ida ata Cecebre con Bea a un ritmo de 5.30. Regresei só a un ritmo de 4.02, indo de menos a máis. Chegado á Barcala, regresei por Bea. En total  24 quilómetros.

Unha vez na casa preparei o sobremesa da xornada “Flans glaseados á mandarina”… unha auténtica BOMBA (prefiro poñer unha foto antes que o vídeo de King Africa)

O resume semanal é un desastre: só 47 quilómetros, saltándome tres días de adestramentos, dos que dous eran de series. Creo que xa estou a buscar escusas por se os resultados da maratón non son os agardados, ademais desde hoxe pola mañá teño molestias  na gorxa... cachissss.