II Cross dos Menhires na Torre de Hércules

NOTA PREVIA: Que a galego fobia do concello da Coruña pasara tamén á federación… isto ben a conto polo nome da proba: Cross do Menhires cando en galego temos unha verba tan fermosa como é pedra-fita… Que lle imos facer.

Continúo lesionado. A pubalxia está diagnosticada por un traumatólogo e, ademais, unha  ciruxá confirmou que non hai nada máis afectado. Repouso absoluto… ou case. O pasado xoves, farto de non facer nada trotei cinco quilómetros. Ao día seguinte os abdominais non soportaban o esforzo de levantarme da cama.

Farto de estar farto, o pasado sábado 22 participei (que non competín) no II Cross dos Menhires da Coruña, aproveitando que se retarsara a proba por mor da treboada do 15 de decembro. O ambiente foi estupendo e ao ter que dar varias volta a un circuíto podíase animar repetidamente a todos os e as participantes. Previa á proba absoluta masculina foi a feminina onde o Clube de Atletismo Sada contou cunha exitosa participación. O circuito pareceume ben fermoso e non moi duro.

Tras facer un pouco de quecemento, decidín saír case de último. O primeiros centenares de metros mantiven a posición e no primeiro descenso comecei a pasar xente. Aumentei prudentemente o ritmo e ao remate da primeira das catro voltas das que constaba a proba, xa estaba ao par de xente do CAS (de Juan, en concreto). Cando se estaba na zona máis lonxe da Torre, é dicir, na zona das pedras-fitas, tiña a Alberto a uns 12 segundos. O obxectivo era chegar onda el e tratarlle de aguantar o ritmo. Ao rematar a segunda volta vexo que mantemos as distancias. Cando iniciamos a última volta Alberto váiseme distanciando (na meta sacoume todo un minuto, parabéns, campión) e trato de manter a posición, cousa que non consigo con dous atletas que me adiantan nos derradeiros douscentos metros. Iso si, foron os únicos que me pasaron en todo o cross.

Con pouco tempo de saudar os amigos, tras cruzar a meta tiven que marchar rápido para o xantar familiar.

A pubalxia…? Pois peor. Era sabido. Sen non podo adestrar polas molestias constantes… despois dun esfrozo de oito quilómetros, teño máis molestias e mesmo dificultades para camiñar. Día a día vai a menos pero sen chegar a desaparecen as molestias. Continuo agardando polo fisio.

Resultados: a distancia era de 7.973 e a fixen un tempo de 34.12´´ a un ritmo de 4.17´´. Entrei na meta na posición 42 e de 4º na categoría de veteráns B.

Fotos son de Lihto e miñas.