A Coruña 10 e A Coruña 42: grazas compañeiros/as do CAS

Hoxe vén de celebrarse a segunda edición do Coruña 42, maratón Atlántico, acompañado dun dez mil.

Hoxe regresei ao asfalto da competición e fíxeno rodeado do cariño e apoio de todo o Club de Atletismo de Sada. Que sorte e que pracer. Moitas grazas por compartir o voso cariño.

Vaiamos por partes.

A semana foi moi pobre en adestramentos por unas molestias nas costas que me impediron descansar polas noites. Unha sesión de ximnasio e 26 km ata hoxe domingo, onde fixen outros 21…. En total 47 km na semana.

O venres anterior achegámonos ata a Jamonería La Leonesa para compartir uns intres co mestre Bernardo. Ten por obxectivo as tres horas na maratón. Coma todas as persoas grandes é pura humildade. Todo un mestre.

A familia maratoniana do CAS... con algún engadido

Despraceime, ben cedo, á liña de saída do maratón para facer a foto cos maratonianos do CAS. Así tiven a oportunidade de saudar a xente coñecida que ven doutras partes, maioritariamente galegos mais tamén algunha amiga de Madrid coa que coincido nos veráns. Deséxolle sorte a todos pero especialmente a Montse, abandonada por Fernando, quen irá facer o MAPOMA a vindeira semana, e a Jesús. 

Algúns dos que fixemos o dez mil

Tras as fotos regreso ao coche para deixar todo o innecesario e colócome na saída do dez mil sen atopar a Inés. A idea era saber como me atopaba e cría que sería unha boa opción tratar de ir con Inés (hai alguén que a denomina “A gacela da Barcala”). Despois do minuto de silencio en homenaxe ás vítimas do atentado de Boston, comeza a proba. Non sei onde vai Inés. Tardo uns trescentos metros en atopala.

Fago a carreira cómodo, sorprendentemente cómodo ao carón de Inés. Ela vai mirando os tempos de paso. O seu obxectivo era facer 45 minutos. A facemos o primeiro cinco mil en 22.30 aproximadamente (outra vez esquecín poñer o cronómetro en marcha na saída) Parece que a compañía váiseme cansando. Trato de falarlle e que non pense moito. No quilómetro seis vemos a Karina, outra nova fichaxe do club, moi preto. Dándolle ánimos Inés, e saudando a Blas, máis ou menos no quilómetro oito poñémonos á par de Karina. 

Trato de animar ás dúas pero Karina váisenos quedando. Quédome uns metros con ela para animala. Decido volver con Inés, e con algo de irresponsabilidade, máis gozando das sensacións, márcome un cambio de ritmo para collela. De aí a meta non paro de animala.

Na meta entramos en 43.58'', a súa mellor marca na distancia. Está moi contenta, eu tamén tanto por participar da súa marca como polas boas sensacións persoais.

Alongamentos, bebemos e comemos un pouquiño e… a seguir correndo na busca dos maratonianos.

Montse recibindo auga de alguén moi especial...

Funme cara a Oza para ir animando á nosa xente. Troto con Montse os tres quilómetros da súa segunda volta maratoniana por Oza. O seu obxectivo son as catro horas. Vai sola. Fálolle todo o que  podo. Paréceme que vai baixando algo o ritmo. Fernando dime que non, que vai moi ben, controlando os tempos. No seu quilómetro 28 deséxolle moita sorte. Finalmente entrou na meta en 3.59.54´´. Impresionante. Agardo por Jesús.

Aí ven o meu heroe. No paso anterior ía a ritmo de 2.50. Impresionante. Cólloo no 36. Trato de que non me fale moito. Vai canso e sufrindo. Anímoo todo o que sei e podo. Chega á meta na súa mellor marca: 2.51.31´´. Que tío. Coma son os vascos do CAS.

Persoalmente estou contento, moi canso pero contento. Canso porque no día faría uns 21 quilómetros (a miña tirada mási longa desde novembro) e contento porque as molestías da pubalxia son mínimas.