II Carreira nocturna corre por Ferrol

Principiei a semana descansando do asfalto e facendo unha sesión de abdominais no ximnasio (a nova monitora agótame en tan so trinta minutos). O martes fixen 16 km e o mércores modifiquei os hábitos ao pasar a este día a tirada longa. Fixen 20 km pola beira do río Mero, desde A Barcala ata pasado algo o encoro de Cecebre e regreso. Foi unha delicia compartir algún quilómetro con Dani quen anda preparando o ironman de Huelva. Está coma un touro. Sorte.

O xoves foi outro día de repouso pois tocaba ir á quiropráctica. Había dous meses que as pernas non pasaban polas mans de Paloma e… canta falta lle facían. Tiña todo o lado dereito do corpo moi sobrecargado, desde a pranta do pé, o nocello, o xeonllo, o vasto interno, adutores, isquiotibiais, o piramidal, ata a cadeira. A malleira foi completa. Tan completa foi que o venres case non puiden trotar. Tiña pensado facer unhas series pero foi imposible. Só houbo 12 km máis, a trote, para o peto.

O sábado volvín á II edición da carreira nocturna de Ferrol. O domingo non fixen nada polo acontecido o sábado… Os quilómetros semanais só foron 58.

  

II Carreira Nocturna corre por Ferrol. Memorial Lolete.

Debido ás obras na Praza de España (outra vez?) a saída e chegada trasladouse á Praza de Armas. Alí foi o punto de encontro do Clube de Atletismo Sada. Cando estamos a facer o quecemento comezou a orballar e non pararía ata mediada a proba. Repaso con Jose as subidas da proba mentres quentamos. O ano pasado correra a 3.44´´ o quilómetro. Creo que me será difícil acadar ese ritmo. O obxectivo non é o tempo senón controlar a clasificación de veteráns B (máis de 45 anos)

A saída é un pouco caótica: cara a onde partimos… colocación da liña de meta… Total que cando iniciamos a proba non podo poñer o cronómetro en marcha. Saio rápido na subida cara a Praza de España. O grupiño dianteiro vaime collendo metros e na baixada da Praza de Armas, tomo unha curva moi pechada e cáiome. O trompazo foi de película. Fágome dano no xeonllo dereito e no oso da cadeira. Sempre no lado dereito…Levántome axiña, case sen pensalo. Durante a proba noto un corte con sangue no xeonllo. O golpe da cadeira foi contundente pero non me impide correr.  Vexo que só me adiantaron tres corredores e penso que son moi poucos posto que levamos uns 800 metros. Trato de coller de novo o ritmo pero o grupiño que estaba a controlar cólleme demasiado metros.

Cando estamos a chegar ao primeiro xiro, fago a curva demasiado aberta, xa que a anterior a tomara demasiado pechada… e non piso a alfombra de control de chips: estaba mal sinalizada e a escuras. Outro contratempo.

Xa non me pasa ningún corredor. Creo que vou na posición 34. Vou con forza, algo cabreado pola caída e pasando, de cando en vez, algún atleta. Tamén me adianta José Angel Pita (1º en veteráns C, máis de 55 anos). Este home é todo un fenómeno.

No primeiro paso por meta non me fixo no tempo pero creo que levo un bo ritmo. Sigo pasando algún compañeiro máis. Rematado o quilómetro cinco, xa non chove, achégome a Javier e dígolle que teño interese en coller ao grupo que nos leva uns cen metros. Facemos un quilómetro fantástico e achegámonos algo pero nos seguintes metros asumimos que non os pillaremos.

Tras pasar o quilómetro sete e no inicio da subida, Javier cambia de ritmo e váiseme. Trato de manter a posición na subida. Vexo que non vou coller a ninguén e que ninguén vaime adiantar. Diante só teño a Javier. Na recta de meta véxome molestado por unha ambulancia mesmo teño que frearme detrás dela.

Resultado: fago meta en 29.47´´ (tempo bruto) a 3.43´´ o quilómetro, é dicir, dous segundos menos ca o ano pasado. Entro de 29 na clasificación xeral sobre 485 atletas e de 7º na categoría (de onde diaños saíu tanta xente?), mais ledo porque estou satisfeito polo xeito de correr e polo ritmo acadado. Tras seis semanas consecutivas competindo, por fin non subo ao pódio. Regresamos á normalidade.

Tras a ducha comprobamos as clasificacións e o CAS, en féminas, volve arrasar. De cinco participantes, tres pódiums: dous primeiros (Inés e Bea) e un terceiro (Montse) Parabéns.

O concello agasállanos con cervexa e empanada.

Durmo mal por mor do golpe da cadeira, a agardo que o moratón, sexa, cando menos, espectacular.