Tras mes e medio competindo en tódalas fins de semana... por fin tocou descanso.
Despois da caída na Nocturna de Ferrol pasei toda esta semana cun moratón ben fermoso na cadeira dereita e cunha postilla interesante no xeonllo do mesmo lado. O luns so fixen a sesión de abdominais no ximnasio. O martes probei como estaba o corpo e puiden facer 15 km a trote polo paseo do Burgo. Quedei abraiado pola gran cantidade de mulleres correndo. Había máis ca homes. A causa? A carreira da muller da Coruña do domingo 22. Cando cheguei a casa comprobei que non podía estirar porque o xeonllo non permitía ser dobrado.
O mércores quixeren respectar o plan de adestramento e fixen dez series de 500 metros. O planificado era entre 4.07´´ a primeira e 3.50´´ a última. Pois ben a primeira, e única por riba dos catro minutos, foi a 4.04´´ e a última a 3.44´´. Cando as rematei tamén rematei coas forzas. Regresei a casa arrastrándome polo asfalto.
O xoves só 12 km. E o venres, gran ledicia, compartín asfalto con Pili e Julio. Había meses que non o facíamos. Parecíamos a banda dos lisiados contándonos as nosas desgrazas … en realidade foi ao revés, contándonos como íamos progresando, é dicir, saíndo das nosas lesións… Que malo é cumprir anos.
O sábado tocaba facer cinco series de 2000 metros entre 8.50 e 8.00. A primeira saíu en 8.37´´, outra en 8.04 e as demais por baixo de catro minutos ao quilometro. A última foi en 7.37´´. De novo o regreso a casa foi arrastrándome polo asfalto. Comento con Julio que probablemente deba cinguirme aos tempos planificados e non forzar tanto nas series.
O domingo tocou tirada longa, en 105 minutos. Fixen saída lenta, modifiquei o percorrido. Ida en 55 minutos. Aos minutos do regreso atopeime con Noé e trotamos xuntos uns minutos. Lembrade que Noé foi o primeiro español en entrar na meta na pasada edición da Maratón de Boston. Logo retomei o meu camiño e pouco a pouco fóronse acabando as forzas polo que decidín acurtar a tirada. O regreso foi de 37 minuto e a tirada de 20 tristes quilómetros.
O total semanal chegou ata os 90 (non está mal) pero as sensacións continúan a ser negativas. Nesta ocasión polo golpe de Ferrol que me impediu estirar ben. A parte positiva foi a social xa que o mércores trotei un pouquiño con Marta que andaba a preparar a carreira da muller, o venres con Pili e Julio e o domingo saudei a Noé.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Grazas por deixarme a túa opinión