XXX Desafío Lagos: Aúpa

 

Esta entrada vai dedicada ás dúas persoas que me ensinaron a amar e practicar o ciclismo, Antonio Moreno e Claudio Montiel. Con eles hai máis de vinte anos subimos a Lagos de Covadonga, no meu caso cunha bicicleta grande de talla e cuns desarrollos da época 52/37 2 10/24.

Hai meses que decidín non correr e regresar por unha temporada longa ás dúas rodas cunha nova fraquiña. Nos últimos tres meses non fixen demasiados quilómetros (822, 828 e 938) pero contento coa nova montura, máis cómoda.

Sen pensalo moito inscribinme na edición XXX do Desafío Lagos de Covadonga posto que ao Gran Fondo Ézaro non teño garantido a asistencia. Ao igual que vinte tantos anos atrás collemos hotel en Arriondas (non había nada máis preto da saída en Cangas de Onís)

Na viaxe cáenos unha tremenda treboada no alto do Fiouco coma unha ameaza para o serán seguinte. Reitada de dorsal sen visitar a feira do ciclista posto que non había onde aparcar e Isa ficou no coche. Aconséllanme que o día da proba deixe o coche en Arriondas e me achegue á liña de saída xa coa bicicleta. Isabel levoume ás 7 da mañá ata entrada de Cangas e aforroume os quilómetros de quecemento.

Cea con pratos típicos asturianos acompañados de sidra.

Ás previsións climatolóxicas non eran especialmente boas: posibilidades de chuvia desde as 12 horas e treboadas desde as 13. Mil dúbidas de novato coa equipación. Decidinme, finalmente, por levar protectores para o calzado e o chuvasqueiro no peto do maillot, deixando a chaqueta térmica na maleta. Poño as gafas con cristais de auga. Na saída comprobo que practicamente ninguén leva os protectores nas zapas.

Ao entrar en Cangas tiro a foto típica e vou para a liña de saída a onde chego con case trinta minutos de adianto pero xa teño uns mil ciclistas diante. Momentos para gardar calma. Non estou nervioso (isto non é unha unha maratona…) Informan desde a organización que a provincia con máis participantes é Madrid, seguidas das vascas, a asturiana e as galegas. Tras os discursos de rigor e o Asturies patria querida coa gaita dáse o inicio á proba. Tardo varios minutos en cruzar a saída e axiña comprobo a velocidade que colle a xente.

A miña idea inicial era tratar de iren o máis gardado e tranquilo nalgunha grupeta ata o primeiro avituallamento, case no km 50, pois era un perfil basicamente plano. Pero foime imposible. Centos de ciclistas pásanme por todos lados e decido non seguir o plan previsto e aumentar a velocidade tratando de ir a rebufo dos pelotóns que me adiantan. E así cando me adianta algún grupo póñome á cola ata que me vou descolgando para engancharme ao seguinte. 

No km 10 a media xa está en 37 km/hora. A cabeciña dime que free pero as pernas continúan tirando. No km 20 (Ribadesella co primeiro calentón na subida á estación) sigo a 37 km/h. Son quilómetros en lixeiro descenso por unha estrada ancha e moi ben asfaltada. Non hai grupeta que me dure máis de cinco quilómetros. Trato de estaren concentrado en beber cada 25 minutos.

Do 20 ao 35 km imos gañando altura e baixando a media a 34 km/hora. Son medias que o meu Garmin non coñecía.

Do 30 ao km 50 (Purrua) a media xa foi de 29 km/hora. Xa xente vai moi tranquila, moitos falando. Son quilómetros que fago cunha grupeta onde hai catro rapazas e os seus acompañentes. Vou tratando de xantar a primeira barriña pero non estou afeito a facelo a tanta velocidade o que me xenera un certo nerviosismo.

No primeiro avituallamento decídome a parar pois comprobo que é realmente grande e  moi ben organizado. Meto auga no bidón e como un plátano. Evacúo líquido. Pararía uns cinco minutos. Cheguei a este punto con case vinte minutos de adianto sobre as miñas previsións. En Parres, no km 50 a miña posición foi a 1046.

Tras Purrua comeza o primeiro porto e establezo conversa cun do C.C. de Padrón que me di que é a súa décima participación consecutiva e que a partires dese momento el vai ir tranquilo. Pois efectivamente no km 52 comeza de verdade a proba. Saúdo a dous do C.C. Muros. Decido, moi ben aconsellado, deixar de forzar e buscar en todas as subidas un ritmo cómodo (o meu) e a medida que a pendente ascende tamén ascenden os número de piñóns.

O Alto de la Tornería  (cume a 468 metros de altitude) tiña unha pinta de cómodo ao principio e duro ao final. Sen dúbida foi fermosísimo, espectacular pero duro, duro. Os tres últimos quilómetros case ao 10% de media con ramplas do 15%. As vistas son insuperables. Tomo o primeiro xel. Non teño frío. As gotas de suor caen sobre o cadro da bici.  Comezo a pasar por riba de bosta das vaques. (Moita pisei na marcha) Subo o porto en 25 minutos. Trato de non pensar o que será subir os once quilómetros dos Lagos a máis do 10%. Fago cume na posición 1143 (perdín case 100 postos) e na cronoescalada a posición foi 1592.

Nesta subida comprobo que me adianta moitísima máis xente da que eu paso. Pero non hai problema, a cabeciña está ben amoblada, forxada nunhas cantas maratonas. No inicio do descenso caen unha pingas de auga durante uns minutos. Descenso perigoso durante uns cinco quilómetros pero moi ben sinalizado, moitísimos voluntarios antes de cada curva. A estrada pouco húmida (menos mal) Grupo moi estirado poucos adiantamentos e todos bastantes tranquilos e prudentes.

Durante outros cinco quilómetros hai unha tendencia suavemente descendente. Outra barriña para o bandullo. A baixada saíu a 36 km/hora.

Comezamos a aproximación ao segundo porto (Riensena cume a 450 metros de altitude) con suave pendente, uns cinco quilómetros ao 2% pero aínda así a unha media de 22 km/h. 

Alguén con bicicleta eléctrica adiántanos a unha velocidade que debería estar prohibida. Tres quilómetros que me pareceron máis duros do que reflicten as porcentaxes e unha vez que chegamos a Riensena e tras un aviso de curva perigosa hai un agasallo doutra subida duns seis minutos. Fago cume na posición 1126 (mellorei 23 posicións)

Descenso de catro quilómetros a 31 km/h. Pelotón tan estirado que vou adiantando xente (sorpresa, eu adiantando na baixada). Pásanos unha ambulancia (a segunda), posto que vemos que rapaz saíuse nunha curva. Non parecía grave. Estrada estreita, moi fermosa entre ríos e fragas. Vou detrás de dous ciclistas amigos que non para de charlar. Aínda con algún repeito, ímonos achegando ao segundo avituallamento en Soto de Cangas. Na rotunda de cambio de estrada por fin hai moita xente animado, case me emociono pois ata o momento só cando pasábamos por algunha pequena poboación alguén botaba algún berro de ánimo. Pero desde aquí ata a meta a cousa cambia. O berro é sempre o mesmo, aupa. Na cuneta so hai vascos e vascas animado. Impresionante.

Avituallamento de bebida e medio plátano. Volvo evacuar líquido. Gardo os manguiños. Con calma inicio a aproximación a Covadonga. Teño a sensación de que todos imos algo máis lentos. Aínda co prato de 50 dentes ao tempo que a pendente vai subindo ata case o 3%.

Ben lembro como hai máis de vinte anos fixen a chegada á basílica e ás primeiras curvas. Curvas onde hai moita xente. Aúpa. Fago o que facía nas probas de atletismo, achegarme ata a xente de chocarlles a man para agradecerlles os folgos. Grazas. Estou na basílica con case vintecinco minutos de adianto sobre as miñas previsións. Contento. Sei que agora trátase de tomalo con calma e aguantar. Por Covadonga paso na posición 1075 (melloría de 51 posicións) Os meus cálculos eran que tardaría 1.15´en subir para facelo, finalmente, en 1.16´´ (cachisss).

Primeiro xel con cafeína. Subo piñóns. Escoitamos a treboada por riba de nós. A pendente supera nos primeiros quilómetros o 10% e moitos metros o 12-13%. Calma, sen présa. Trátase de manter o pensamento positivo. Haberá tempo para sufrir pero nunca para a derrota.

Xa hai xente que xa están baixando, que fixeron meta hai máis dunha hora. Busco motivación pensando que a todos lles levos varias ducias de anos.

Os primeiros quilómetros de subida van por baixo de 9 km/h. A media subida hai nubes tan baixas que mollan. 

Pola Huesera a velocidade baixa ao 8, 7, 6 km/h. Pásame xente pero eu tamén comezo a pasar ciclistas. Sei que vou perdendo posicións pero cada cen metros que pasan perdo menos. Aguantando e sen forzar nunca. Esforzo continuado, sen trompicóns, sen calentóns, gardando.

Pasada La Huesera o a velocidade mellora. Perdo a visión do Garmin, entre que vai mollado e eu non quero andar tocándoo, perdo as referencias que me ofrecía. Subimos pendentes dos que están baixando pois aínda que o fan con coidado ás veces cruzámonos moi preto. Compañeiros van subindo camiñando. Eu non me baixo da bici ata cruzar meta.

Descenso perigoso polo Lago Enol e derradeira subida ao Ercina. Meta nun repeito interesante e media volta inmediata ata o aparcamento onde se atopa o avituallamento. Fago meta na posición 1129 (so perdín 54 posición na subida a Lagos) e na cronoescalada a posición foi a 1232.

Foto. Chuvasqueiro. Primeiros centos de metros en subida e baixada con sentidiño. Chove con gañas durante uns cinco quilómetros, contento por levar os protectores de calzado. Vou adiantando xente. Tras Covadonga, en dirección Cangas vou cun grupiño que aínda pensa que está na proba pois imos a máis de 30 km/h. Sae o sol.

A organización, impecable.

Para xantar… cachopo e arroz con leite.

Resultados: Distancia 110,72, km. Desnivel positivo, 2.408. Tempo, 5 horas e 7 minutos. Pero tempo real incluíndo as paradas foi de 5.17.16´´ na posición de 1.129.

Galería de fotos de El Comercio.

Coruña-10: o mellor está por vir

 

Case dous anos sen poñer un dorsal no peito pois as bicis o levan no manillar.

Dous anos cheos de problemas físicos que só coa paciencia e bo saber de Álvaro e Iago Vázquez conseguimos superar. Desde xuño xa non hai molestias pero ata mediados de xullo non comecei a trotar, alternado coas saídas en bicicleta (a miña salvación).

En agosto o trote é prudente con tiradas curtas e en progresión. En setembro collo un plan para facer Coruña 10 (xa van 12 ou 13 participacións?). Plan ao que tamén se suma a miña compañeira de desgrazas, adestramentos e alegrías, Pilar. É un plan prudente, con poucos quilómetros á semana (en torno a 50) que tratamos de seguir en canto a distancias e series e empregar os ritmos sinalados como referencia.

En xuño fixen 33 kms, en xullo 93, en agosto 181 e en setembro 223 quilómetros.

Uns días antes da proba recibimos a nova de que teríamos que facer un test de antíxenos. Foi unha chapuza espectacular, un malgaste de cartos públicos vergoñento pois antes de facelo xa tiñas un certificado na man sen nome; sen control de identidade; se deras positivo ninguén sabería o teu nome e poderías ter o certificado cun resultado negativo… En fin, boas intencións pesimamente xestionadas.

Tamén somos informados que imos saír en grupos de cen atletas cada dez minutos. Isto supón que imos correr, na práctica, sós, cando ademais tanto Pilar coma eu non estamos nas marcas coas que nos inscribimos.

Para colmo, as previsións climatolóxicas eran de abundantes choivas pola noite e posibilidades durante a proba.

Pois a pesares de todo iso, o trío de Montrove (Julio, Pilar e máis eu) alá nos presentamos na saída, cheos de ilusión e coa sorpresa dun sol de outono espléndido. Julio para baixar de 40.00, Pili para facer menos de 45.00 e eu coa idea de facer 42.30 a 4.15´´ por quilómetro (a miña peor marca na distancia e nesta proba). 

Gañas de probar o novo percorrido (moi plano pero sen público):

Facemos pouco quecemento con Iago (como está esta locomotora…) e achegámonos á saída para darlle un berro de ánimo a Julio pois sae dez minutos antes ca nós. Axiña nos colocamos na cámara de chamada e tratamos de continuar movéndonos. Teño ao meu carón a Toni (cantas probas xuntos, meu) e deséxolle sorte a el, a Pili, Nati e Iago.

Na saída tiña claro que non debería ir rápido pero a pesares diso o primeiro km saíu a 3.58´´ polo que decido baixar o ritmo. Seguro que a culpable foi Laura, a miña sobriña veloz, que estaba agardando por nós para tirar algunhas fotos (grazas) e dar uns berros de ánimo (“que se note que es un Martínez”). O segundo km xa foi a 4.11 e adiántame a única persoa que o fará en todo o percorrido.

A sensación é de ir trotando só pois levo por diante a unha persoa que me vai collendo metros (20, 50, 100). Non teño a ninguén de referencia. É un xeito distinto de competir. Nas maratonas, aínda que adoitaba ir so, sempre te adiantaba alguén ou eu adiantaba a algún. Por detrás ven Nati, outra muller e logo Pili. 

O terceiro quilómetro volve ser rápido (4.02´´) e cuarto case igual (4.10´´) Estamos polo porto de Oza. Territorio tan feo e plano coma coñecido. Estes tempos non coinciden co inicialmente pensado. Comezo a ter medo de que rematen as forzas. Trato de concentrarme en non iren tan rápido, tratar de aproximarme ao obxectivo adestrado (4.15´´) e forzar nos últimos quilómetros. 

Despois de tantos anos sobre o asfalto, é unha sensación novidosa: tratar de correr, sen sufrir moito, apurar pero sen cansarme... Semella que esquecín o que era participar en carreiras.

Por vez primeira entramos e corremos polo porto. Seguen sendo quilómetros en solitario. Saúdos aos coñecidos cos que me cruzo pois xa deron a volta á altura da Praza de Ourense. Son quilómetros máis lentos, entre 4.14´´ e 4.22´´. Creo que non teño forzas ou xa non sei sufrir coma hai anos. As pulsacións nun soben.

Mentres, a xentiña do CAS non falla. Son o mellor club animadoras/es que pode existir. Ademais doutra xente que me animaba polo nome e da que xa non me lembraba. Grazas.

Fotos de dona Laura

A partir do 8 trato de estar moi concentrado e tratar de ir subindo o ritmo, así fago o 8 a 4.12” e o 9, a 4.16”. 

Fotos de Fran

Nos últimos anos sempre tiña forzas gardadas para os últimos mil metros. Semella que é cousa do pasado aínda que trato de ir, pouco a pouco, subindo o ritmo. Adianto a tres atletas nos últimos cincocentos metros. E así sae que o derradeiro quilómetro foi a 3.54´ e os últimos 140 metros a 3.46´´. Parecen que se notan os adestramentos de series curtas...

Fico na meta agardando por Nati e por Pilar.

Resultados: Tempo oficial 42.11", tempo neto 42.06" polo meu Garmin a 4.09´´ os 10.140 metros. Na xeral de 256 (de 1054 chegados á meta) e na categoría de 5º.

Pilar e máis acadamos os obxectivos (baixar de 4.30” e de 4.15”) e Julio quedou a segundos de baixar dos 4.00”. Polo tanto contentos. Ademais Pilar fai 1ª da categoría. Esta muller nunca nos falla. Pero...

O mellor estaba por vir.  Tras agardar por Pilar na meta e ao saír do recinto pechado, alguén me chama. Non o podo crer. É Vanessa (a miña Vanessa). Dámonos unha aperta que me pareceu longuísima. Tanto tempo, tanta dor, tanto traballo. E dime que vai correr, que vai participar. Esta muller non sabe o que é a derrota. Non hai fracturas que podan con ela nin malos augurios de profesionais da medicina.

O mellor sempre está por vir.

Gran Fondo Ézaro 2021: u-lo muro?

Hai que escribir algo pois xa vai máis dun ano e medio sen facelo. Case o mesmo tempo que non piso o ximnasio para facer as rutinas de fortalecemento e estiramentos. 

Reiteradamente estivéronse repetindo os problemas na zona do xemelo esquerdo: plantar?, poplíteo? Roturas fibrilares reproducidas no mesmo lugar? Semanas de trote, semanas de parón. Semella que agora está todo polo bo camiño. 

Farto deses problemas en febreiro regresei á bici. Máis ca nada pola deseperación de non poder trotar. Os quilómetros feitos nestes últimos meses foron: febreiro, 66; marzo, 660; abril, 468; maio, 792 e xuño 397. 

Con esta pouca bagaxe decidín inscribirme no Gran Fondo Ézaro. O sábado anterior Julio e Pili achegáronse ata Muros. Ceamos hidratos acompañado de lumbrigante e de godello nunha paisaxe paradisíaca.

 O domingo chegamos ata O Pindo con puntualidade británica. Vento de máis, nubes cubrindo A Moa e Fisterra e temperatura máis baixa da agardada. Xa no Ézaro tiramos unhas fotos e agardamos no caixón de saída con xente do Triatlón Coruña e de Barca. 

Debemos estar situados bastante adiante. Saída con dous minutos de retraso e… patada “pa” riba a subir Gures. Os primeiros quilómetros son de estar moi concentrados no numeroso pelotón e de ter localizado a Julio. Nesta subida a Gures trato de non irme demasiado para atrás pero é moita a xente que me pasa. Perigosa baixada por Ameixenda (por que non iremos pola estrada xeral?) Velocidade controlada (alta para min). Tráfico pechado polo que podemos iren polos dous carrís. Trato de non perder posicións porque sei que na saída de Cee volvei ser moi adiantado, feito que realmente ficou confirmado. 

Cando deixamos a estrada A Coruña-Cee para dirixírmonos a Muxía comeza, para min, a verdadeira marcha. É un percorrido novo, con máis quilómetros e desnivel acumulado que a marcha de hai tres anos. Tras deixar a o desvío á praia de Nemiña, a estrada vólvese unha constante subida e baixada, pero sempre gañando altura e ás veces con importantes desniveis (tiñamos que saudar aos aeroxeneradores) 

Comprobo que a pila do contaquilómetros chegou á fin dos seus días. Vou por sensacións, non teño referencia de velocidade (algo fundamental para un novato coma min porque desexaba non forzar moito na primeira metade da marcha). Son quilómetros cun grupo dunha ducia de ciclistas que nos imos indo adiantando máis teño a sensación que hai grupos moi numerosos que en cada subida van deixándome atrás. Cando por fin deixamos de subir, a baixada parécemos realmente perigosa: estrada moi estreita, asfalto saltarín, curvas moi pechadas. Lévome dous sustos ao ter que frear moito na estrada en dúas curvas. Baixo máis tranquilo. Moita xente me pasa. Trazan as curvas coma profesionais. Nalgunha subida miro para atrás e case non vexo a ninguén. 

Son quilómetros nos que se pode observar o cabo Touriñán e o novo Parador de Muxía engánchome a un grupiño e tiro con eles ata Muxía. Evacúo líquido. Tiven sempre a sensación de iren rápido de máis polo que case non me atrevía a beber nin a comer, fágoo. Paso, sen parar e como podo, polo avituallamento. Ben lembraba que na saída de Muxía tocaba subir e subir. Paciencia e subir piñóns e tomar o primeiro xel. 

Comezo a coincidir cunha persoa do Triatlón Coruña (na meta fomos presentados: grazas Carlos por compartir eses quilómetros) coa que me animo a falar e comentarlle algo do percorrido. Tratamos de iren xuntos aínda que nas subidas (e basicamente todo é subir) quédome uns metros. Continúan adiantándome/adiantándonos compañeiros e algunha que outra ciclista. A sensación é que teño que ir moi atrás na clasificación. Malas sensacións no isquio da perna dereita. Tras cruzar, de novo, a estrada A Coruña-Cee, imos cara a Dumbría onde a estrada é máis cómoda. Voulle comentando a Carlos as subidiñas que nos restan pois tres días antes montara por alí para, máis ca nada, comprobar a baixada do porto que íamos comezar a subir. En Dumbría comezamos subir o porto de terceira categoría: moi tendido e de tres quilómetros. Case semella o máis cómodo desde que deixáramos Cee. Hai tres anos nesta subida adiantara a moita xente (que logo me pasarían na baixada). Neste ano tan so pasei a cinco persoas e outras tantas adiantáronme. Como non levo contaquilómetros pregúntolle a Carlos a media realizada ata entón: 25 km/hora. Contento pois quédannos oito quilómetros en baixada. Dígolle ao meu compañeiro que na baixada marche sen agardar por min. Dúas veces respóndeme que tiraremos xuntos pero cando iniciamos a baixada, de xeito natural, vaise alonxado. Nesta baixada hai unha fermosísima igrexa pero tan so pódese observar o remate da súa torre deseñada por Domingos de Andrade. Para a miña tranquilidade a estrada está cortada polo que baixo con menos tensión. Nunha das curvas máis pechadas hai unha ambulancia (un ciclista fixera un “recto” e na meta enterámonos que non tivo nada de importancia). Fun adiantando por uns seis compañeiros. 

Tras chegaren a Brens, novo quilómetros en subida que trato de tomarme con calma. Tomar un xel, beber e comprobar o estado das pernas. Hai xente que me pasa, trato de engancharme. Algún rapaz inicia unha conversa. Subimos xuntos a Gures. Na baixada cara a Ézaro aparecen os primeiros coches. Deberon de abrir a estrada á circulación. Ata ese momento estivera pechada e realmente fora unha tranquilidade rodar sen automóbiles ou tan so os da asistencia técnica, os da organización ou os de Tráfico. Precisamente baixando vou detrás dalgún coche. Non me atrevo a adiantalo, cousa que si fan, e polo dous lados, outros ciclistas. 

Cruce cara á fervenza. Deixo de dar pedales. Bebo, baleiro os bidóns. Coloco os lentes no maillot. Paciencia, convencemento e subir piñóns. Chega o muro. Con todo metido (34x28) inicio a subida. Tras o duro choque coa realidade (a estrada está empinada de carallo) vou subindo pulsacións, tratando de colleren un ritmo que me permita gardar algo de forza. Paso as primeiras curvas. Fago bromas co pouco público que hai (teoricamente estaba pechado ao público) Recibo moitos folgos. Nas cunetas vannos indicando cantos centos de metros faltan. Xusto antes de ver o muro e tras ver a Carlos parado, o isquiotibial dereito comeza a darme cambras. Teño que baixarme da bici. Estiro. Volvo subirme pero tras dez metros as cambras reaparecen. Subo camiñando. Paso o muro o a durísima rampla seguinte. Cando faltan uns seiscentos metros, volvo subirme á bici. Consigo entrar na meta cun gran sorriso. Non hai sensación de derrota. Sei o que adestrei e sei que facer meta é todo un logro. Contento. No avituallamento quédome con Julio (parabéns por ese tempo e por ese primeiro posto de categoría) e un ratiño con Barca (parabéns, campioa). 

Resultado: 153 de 324, 3.39.56; subida muro: 22:58´´ posición categoría: 7º de 13.

V Carreira Nocturna de Sada: actualizando

Desde A Coruña-10 as cousas non foron ben. As novas zapatillas causaron tres graves problemas nas unllas das dedas dos pes.  Un músculo pequeno e ben raro (o plantar) na parte traseira do xeonllo esquerdo inflámase con moita facilidade. Un catarro dunha semana. Unha lumbalxia doutra. Vamos que teño a sensación de que cada quince días volvo comezar a temporada.

En agosto, tratando de comprobar que os músculos estaban ben, rodei 235 km, en setembro 160, en outubro 220 pero en novembro só 134.

Case por compromiso participei na V Nocturna de Sada (participara no 2015 na súa primeira edición a un ritmo de 3.42´´/km) As previsións climatolóxica era bastante negativas: moito vento e alta probalidades de chuvia. Como xa non estou afeio a isto de ir ás carreiras, saín da casa cunha bolsa chea de roupa de todo tipo: camisetas térmica, sen mangas, con mangas, chuvasqueiro, polar…

Fixen o quecemento todo vestido e abrigado cos compañeiros de adestramentos (Noe, Inés, Antonio, Fernando...) no INEF. Pasei calor polo que decidín correr só coa camiseta de competición.

Na liña de saída charla coa panda de veteranos cheos de doenzas e recuperacións (Segis… Toni…)

Saída con prudencia pois o chan estaba mollado e ligamos varias curvas seguidas. Deixo que me pasen por todos lados. En progresión, paso a Nati e a Lina. Rematando o primeiro quilómetro comezo a pasar xente, tamén a Inés. O primeiro km saíu a 3.49´´. Penso que non está mal despois de tanta prudencia en todas as curvas (a única caída que tiven en competición fora nunha nocturna de Ferrol, tamén co chan mollado).

Despois collo a Noelia. De cando en vez paso a alguén. O segundo km sae a 3.51´´ igual que o terceiro. Vou contento. Manteño o ritmo. Non lembraba que tiñamos que facer outra pequena volta cara a atrás pero trato de non desmotivarme. Coma sempre, animo aos coñecidos e coñecidas así como a os voluntarios e voluntarias que coidan de nós. Desde o segundo quilómetro noto unhas respiracións pegadas ás miñas costas. Adiantaranme no inicio do último quilómetro, onde o ritmo baixa a 3.59´´. Non forzo demasiado nos últimos metros porque non vexo a ninguén por detrás aínda que Juan Carlos case me colle.

Resultados: 20.38´´ nos 5.250 metros a 3.55´´, de 43 sobre 244 chegados á meta e de 8º na categoría (+45), Remato contento. Sei que é cuestión de constancia, de traballo con series. Mentres o corpo aguante a cabeciña ordea non parar.

E ao rematar a foto (sen posado, segundo Noe):

Sobre a organización: non serei parcial. O Club Atletismo Sada é moito máis ca un club. É unha familia cun altísimo grado de conciencia social, solidariedade e voluntariado. Todo un exemplo. Grazas.

XIII Coruña-10: versión 2019

Despois da Carreira da Auga, a parte posterior dun xeonllo protestou. Sería de novo o músculo plantar?. O martes fixen o adestramento con calma e o mércores xa fixen unha boa rodaxe. Xoves 10x1000 a ritmos controlados. E o domingo, regreso ao asfalto coruñés para a Coruña-10.

Chego tarde á foto do club. Quecemento con sorpresa pois atopei con Alexandre. Catros anos desde a nosa Media Maratona doPorto. Saúdos a colegas do club e amigos. Non levo chip.

No caixón de saída saúdame Carlos, excompañeiro de traballo. Son minutos moi agradábeis. En Noia o km saía a 4.11´´. En Sada a 4.06´´. E, segundo a experiencia do ano pasado, tocaría baixar dos 4´´. Tardo 15 segundos en cruzar a liña de saída (isto de non estar en forma estame acostumando a saíren bastante máis atrás do que era habitual en min)

Saída pola corda máis longa do circuíto para iren en progresión pouco a pouco. Saída en subida polo estadio de Riazor (xa non é estadio, non hai pistas de atletismo). Vou adiantando xente sen présa. Baixada con sentidiño. Adianto a Nati e Jesús.

Primeiro quilómetro a 3.50´´. Penso que o segundo será máis lento pois toca subir ata o Milenium pero sae a 3.53´´. Paso xente. Vou saúdando aos coñecidos e animando aos que veñen en dirección contraria tras dobrar polo Milenium.

Baixada cara a Riazor. Adiántame un rapaz (noviño sen experiencia e sen saber como debe facelo) Será un dos poucos que me adianten. Non máis de seis e nos derradeiros quilómetros.

Foto de Ramón Villar

Toca iren por Riazor. Ao chegaren ao Orzán comeza a suave subida. O asfalto aínda está mollado e vou convencido de que estas Saucony Iso-2 non agarran ben en mollado. O quinto quilómetro sae algo máis lento do esperado (4.05´´) Non vou moi cómodo, con pulsacións altas. Non sei se gozo desta sensación: falta de costume, falta de series, canso de correr… Continúo pasando xente e subindo cara á Torre pero o seguinte km xa é de 4.03´´. Convénzome de que ten que ser o máis lento, de que logo haberá que ir forzando pouco a pouco.

Antes da rotonda da Torre saúdo a Iago e Borja. Véxoos cómodos, sorrindo. A maratón de Valencia para eles ten boa pinta.

Despois desta rotonda sae un mal quilómetro (4.06´´) e trato de convencerme que é pola pequena subida. Os dous últimos quilómetros sufro coas dedas dos pes. Desde hai un mes teño serias molestias en tres dedas.

Toca tratar de aumentar o ritmo, de forzar, de mellorar posicións. Quilómetro 9 a 3.46´´ e o derradeiro, coa súa subidiña, a 3.49´´. Cando o Garmin marca o km 10 paro o crono. Aínda faltan uns metros para a meta.

Foto de Ramón Villar

Tras cruzar a liña só saúdos a Iago e Borja que fixeron un tempo mellor do esperado por eles, non por min. Parabéns.

Como non levei chip calculo que debería entar en torno ao posto:  250 (en meta 2.300) pois parei o crono en 39.21´´ a 3.56´´. O ano pasado saíra a 3.54´´ pero setembro fora un mellor mes de adestramentos e na proba fora acompañado varios quilómetros.

IX Carreira da Auga de Sada: con chuvia e vento

Despois da carreira de Noia iniciei os adestramento do club en Inef. Na segunda semana deste mes padecín una lumbalxia que me obrigou a parar case dez días. Polo tanto, setembro é un mes con poucos quilómetros (160) e poucos adestramentos de calidade (costas e series) Maila a todo había que participar nunha das probas que organiza o club: a Carreira da Auga.

Chego a Sada un par de horas antes da proba para botar unha pequena man na montaxe da proba. Vento e chuvia montando os arcos da liña de meta. Un café e pouco quecemento con amigos. Con Iago e Fer comento que o obxectivo era xa rodar por baixo do ritmo de Noia (4.11´´)  o que suporía baixar dos 42 minutos.

Saio con Iago e Fer pero ao ver o ritmo do primeiro km (3.54´´) déixoos ir. Tras os primeiros dous mil metros as posición están moi estabilizadas. Pasaranme un cinco atletas e eu adiantarei a algún máis. A final do quilómetro dous xa comeza a subida na que trato de que o ritmo non sexa desastroso. Son quilómetros en que o ritmo baixou ata os 4.38´´.

O novo percorrido lévanos a rodear o colexio de Mondego pero pensei que non tocaría subir tanto. O asfalto está moi mollado, pois non deixa de chover, e as novas zapatillas non agarran tan ben como anunciaban.

Moitos voluntarios do CAS en cada cruce e no avituallamento. Son un heroes, aguantan baixo a chuvia para que outros gocemos da carreira. Grazas.

Rematando a baixada. Foto de Jorge V. "O Grich". Grazas, meu

Rematando o km 7 iniciamos a baixada e os ritmos volven estar en torno aos 4.00´´. Paso xente, alguén pretende adiantarme mais defendo a posición comentándolle que se pegue ás miñas costas e que me adiante no sprint (cousa que fará).

Fotos do "noso" Fran. Grazas

Imos pasando aos últimos da nova carreira de 5 quilómetros. Moita muller do CAS. Que bravas!!!

A parte supeiror do xemelgo esquerdo (o plantar de novo?) comenza a cargarse. O derradeiro quilómetro non se me fixo tan longo coma noutros anos pero tomei as curvas cunha certa precaución pois están todas con bastante auga.

Tirada para casa a ducharse pois estamos mollados coma pitos.

Apuntar que a proba está organizada cun cariño tan grande que case supera á profesionalidade coa que se fai. Parabéns club.

Resultado: 41.00´´ a 4.06´´, de 39 sobre 418 chegados á meta. Case detrás da nosa atleta internacional Solange Pereira. 2º categoría.

Quen falta no podium?. Foto de Víctor Hugo

Hai problemas coa web de championchip e cando me enteiro do resultado xa non chego a Sada a recoller o trofeo. Mágoa.

O regreso xa está en camiño.

XXIII Nocturna de Noia: na procura do ritmo perdido

Remato agosto con máis de 230 kms. Xa son quilómetros.  Hai once meses que non facía tantos. Parece que todo vai ben. Agora toca ir aos adestramentos do club, facer costas e series.

Tras o regreso ás probas populares na Carreira das Areas de Carnota, os meus colegas de adestramento deixáronme so para participar na  XXIII Nocturna de Noia. De escusas van sobrados.

A idea era correr xa alto de pulsacións e comprobar o ritmo ao que se pode iniciar a temporada despois de tres meses de trote. Nunha mensaxe dese día dicíalle a Pilar que buscaba un ritmo entre 4.10 e 4.15´´ por km. Imposible pensar na situación do 2014 cando o ritmo fora de 3.44´´.

Asemade ía comprobar o resultado das novas zapas unhas Saucony ISO-2, suposta-mente algo máis eficientes cas New Balance 880.

Ao chegar a Noia comprobo que Emesport luce o poderío da súa carpa e do seu camión-pantalla.

Pouco quecemento. Saúdo a Diego do CAS. Suar algo sen cansar demasiado. Non me sitúo demasiado atrás, fronte ao realizado en Carnota.

O primeiro quilómetro iníciase en leve subida. Moita xente me adianta. Suave baixada e regreso cara ao centro. Primeiro km en 3.56´´. Reduzo algo a velocidade. Continúa pasándome xente. Cando vexo o ritmo do segundo km (4.30´´) penso que baixara demasiado o ritmo e volvo coller velocidade. Desde o terceiro quilómetro xa non me pasa ninguén. Son quilómetros entre 4.07 e 4.13 ´´. 

Primeiro paso por meta. So quen estivo demasiados meses sen correr pode levar esa cara de felicidade no medio dunha carreira

Trato de que non baixe o ritmo a pesares de ter a sensación de ir a menos mais comprobo que sempre vou adiantando compañeiros. Isto dáme máis folgos e convénceme da acertada táctica empregada (sempre ir gardando algo) Vou cómodo a ese ritmo. Nas pequenas subidas cústame algo máis pero ninguén me pasa. Con bastantes  atletas teño palabras de ánimo especialmente cando só restan dous quilómetros. Nos últimos mil metros collo a un de Outes e case obrígoo a que me siga e xa na recta de meta animo a quen levo diante para que force e non o pase (custoume non adiantalo)

Entrada en meta sen adiantar...

O percorrido foi mudado desde o 2014. Agora é moito máis polas principais rúas do casco histórico. Desde xeito hai moito máis público (amolaba un pouco ver  xente tomando cervexas, racións e ti correndo). A organización coidou moito o circuíto pois onde non había luz puxeron un xerador cun potente foco e onde había chanzos puxeron unas rampla de madeira.

Foron dúas voltas duns 3700 metros. Loxicamente non se chegou aos oito quilóemtros anunciados.

Volvo gozar do asfalto. Dos adestramentos acompañado ou en solitario.

Resultado: 31.07´´ a 4.11´´/km. De 94 na clasificación absoluta (sobre un total de 319 chegados a meta) e de 8º na categoría.

XXVIII Carreira das Areas en Carnota: grazas

No que levamos de mes levo uns 120 km trotatados a pesares de que os seis primeiros días estiveron gardados para a marcha ciclo-turista a Ferrol-terra.

Sen dúbida o mellor de facer deporte ao aire libre é poder compartir tempo, quilómetros, espectativas e ilusións con amigos e amigas e diso teño poucos pero ben bos. Os primeiros quilómetros de mes foron con dona Pilar (admiración pura) e o últimos, xa en Louro, con Iago (agradecemento eterno). Tamén moi agradecido á xentiña do Club de Atletismo Sada que con sorprendente interese preguntaron pola miña progresión. E aínda máis, como non agradecer o agasallo de Fer (dous maillots do Gran Fondo Andorra)? Grazas.

Visto o estado de forma e de quilómetros, decidín, tras nove meses, poñer un dorsal e participar na XXVIII edición da Carreira das Areas de Carnota. A miña preferida, por ser unha das miñas primeiras carreiras  e que máis veces fixen.

Iago decidiu facela comigo e eu comentei que a idea era facela de menos a máis saíndo case de último para gozar da proba. Correr con Iago é coma correr cun irmán pequeno que día a día faite ser consciente de que ti es o maior mentres que el día a día vai sendo mellor deportista.

O trío de Louro

Tras ver a saía e a chegada da carreira dos tres quilómetros onde dona Laura corre o que non adestra, preparámonos, cun quecemento comedido, xuntos, para a miña primeira competición en nove meses.

Saímos atrás e costa arriba pasando xente sen présa. 

Ao iniciar a baixada cara á praia, aumentamos algo o ritmo (4.26´´ o primeiro km) e case sen decatarnos facemos o segundo aínda máis rápido (4.13´´). Dígolle ao colega que podemos ir máis lento, gardando, gardando. Xa á altura da pasarela á praia aparece un dron (de quen será?) que vainos acompañar en bastantes momentos.

Desde a saída imos adiantando xente. Na praia, en dirección Maceiras, imos pendente tanto da liña a seguir (área máis dura ou camiño máis curto?) como das persoas que adiantamos que, loxicamente, cada vez son menos. Imos con vento a favor a 4.20´´-4.22´´. No xiro para cambiar o sentido da marcha comprobo a ollo en que posición vou na categoría (+50). Calculo que irei de 5 para miña, agradábel, sorpresa.

Ao dar a volta, danos o vento na cara cunha forza que non sospeitábamos cando o levábamos a favor. Pídolle a Iago que me adiante, que para algo lle pago, e póñome ao seu rebufo. 

Continuamos adiantando xente (tan so dúas persoas nos pasaron en toda a proba e foron dos adiantados na segunda metade) e dicíndolles que se pegaran ás nosas costas. Iago vai facendo de líder do reducido pelotón. Creo que pasamos a dous compañeiros da miña categoría.

O dron perséguenos. Na metade da volta o club de fans anima e tira algunhas fotos.

Iago marcando o ritmo do noso pelotón

Na segunda parte da tirada cara Boca do Río teño que dicirlle a Iago que baixe o ritmo nun par de ocasións ademais. Ista rapaz vai coma unha moto. É a parte onde hai máis pozas, auga e a área está en peores condicións. 4.29´´ e 4.52´´.

Ao dar a volta en Boca do Río notamos, de novo, o vento a favor. O ritmo sobe a 4.37´´ e 4.35´´. 

Saímos da praia e continuamos pasando xente. 

No asfalto tratamos de forzar un pouco máis a pesares de que imos subindo. 

Saudando á xente importante

Adiantamos e defendemos as nosas posicións. Toca sofrir, subir pulsacións, levar ao corpo ata a agonía. O ritmo do derradeiro km está moi preto do 4.10´´.

Facemos meta tratando de que Iago pase diante. Entramos da man.

Resultado: 44.26´´ a 4.28 km. De 45 e de 46 na clasificación absoluta sobre un total de 266 chegados. Moi contento e moi agradecido a Iago. Sorprendentemente 3º da categoría. É o meu peor ritmo nesta proba pero feliz de poder participar e máis detrás de todo un maratoniano como é Iago.